Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Ηρθε η στιγμή για τόλμη, γιατί υπάρχουν πολλά που πρέπει να κάνουμε» είπε ο Τζο Μπάιντεν στην ορκωμοσία του. Πράγματι, τα πρώτα του προεδρικά διατάγματα ήταν απρόσμενα τολμηρά. Η πανδημία και η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με την άνευ προηγουμένου κινητοποίηση κοινωνικών κινημάτων αλλά και νέων εκλογέων, ώθησαν τον νέο πρόεδρο να υιοθετήσει μια πιο προοδευτική στάση. Οι συγκυρίες δίνουν στον Μπάιντεν την ευκαιρία να δράσει ουσιαστικά, να γίνει ένας αναμορφωτής πρόεδρος και να βοηθήσει πραγματικά εκατομμύρια Αμερικανούς στις αληθινές τους ανάγκες. Για να μπορέσει να το κάνει αυτό, όμως, πρέπει να θεσπίσει τολμηρές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Παρότι οι Δημοκρατικοί έχουν (οριακά) την πλειοψηφία, η Γερουσία παραμένει το μεγαλύτερο ίσως εμπόδιο για την υλοποίηση της ατζέντας του Μπάιντεν. Και αυτό λόγω του filibuster - διαδικασία όπου ένας ή περισσότεροι γερουσιαστές μακρηγορούν για όσο καιρό θέλουν με σκοπό να καθυστερήσουν ή να μπλοκάρουν ένα νομοσχέδιο. Για να ξεπεραστεί η κωλυσιεργία, πρέπει να συμφωνήσουν 60 από τους 100 γερουσιαστές. Σε μια τόσο πολωτική εποχή, αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Την τελευταία δεκαετία το filibuster χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά για ασήμαντα θέματα. Πρόκειται για μια απαρχαιωμένη διαδικασία με ρατσιστικές ρίζες: με πρόφαση την προστασία της μειοψηφίας, χρησιμοποιήθηκε, από την εποχή του Τζιμ Κρόου μέχρι το 1964, για να μπλοκάρει νομοσχέδια υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων. Το 1954 ο γερουσιαστής Στρομ Θέρμοντ προσπάθησε να μπλοκάρει το Civil Rights Act αγορεύοντας επί 24 ώρες και 18 λεπτά. Υπέρ της κατάργησης του filibuster τάσσονται πλέον και μετριοπαθείς Δημοκρατικοί όπως ο Ομπάμα και ο βουλευτής της Νότιας Καρολίνας Τζιμ Κλάιμπερν. Αν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις πολλαπλές ταυτόχρονες κρίσεις που μαστίζουν τη χώρα, ο Μπάιντεν έχει τη μοναδική ευκαιρία να καταργήσει ή τουλάχιστον να τροποποιήσει το filibuster.
Το μέτρο αυτό είναι κρίσιμο και για την αποκατάσταση της πίστης προς τους δημοκρατικούς θεσμούς. Μπορεί ο Τραμπ να τους υποβάθμισε επίτηδες και ανελέητα, αλλά χειραγώγησε επίσης ένα προϋπάρχον αίσθημα απογοήτευσης που προήλθε από τη δυσλειτουργία τους. Η παράλυση του Κογκρέσου, κυρίως επί Ομπάμα, ήταν καθοριστική για την άνοδο του Τραμπ. Η «αντισυστημική» του ταυτότητα ήταν εν μέρει απάντηση σε αυτήν τη δυσαρέσκεια. Η ευφορία της «επιστροφής στην κανονικότητα» που αντιπροσωπεύει για πολλούς η προεδρία του Μπάιντεν κρύβει μέσα της το ρίσκο πως όλα αυτά θα ξεχαστούν. Αντιθέτως, τώρα που, όπως είπε ο Μπάιντεν στην ορκωμοσία του, «η δημοκρατία επικράτησε», χρειάζεται να επανεξεταστούν δυσλειτουργικοί θεσμοί όπως το filibuster και το Κολέγιο των Εκλεκτόρων. Τώρα είναι η στιγμή να διορθωθούν τα ελαττώματα του δημοκρατικού συστήματος που επέτρεψαν την άνοδο του πιο επικίνδυνου προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ.
Η Αμερική δεν δικαιούται να ξεχάσει. Ούτε τον Τραμπ, ούτε τα αίτια της ανόδου του, αλλά ούτε και τους μηχανισμούς και τις αδυναμίες του κράτους που συνέβαλαν σε αυτή.
Η Βασιλική Μαλούχου είναι πτυχιούχος και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού με ειδίκευση στις ευρω-αμερικανικές σχέσεις και συνεργάτρια του αμερικανικού περιοδικού «Boxoffice Pro»
