Πώς προστατεύονται οι παραδοσιακοί οικισμοί σε συνθήκες ανάπτυξης του τουριστικού προϊόντος; Πολιτισμός σημαίνει αυταπόδεικτα ανάπτυξη ή καταλήγει ευχολόγιο; Υπάρχει αρχιτεκτονική του τουρισμού με αξιώσεις; Σε αυτά και παρόμοια ερωτήματα ο Αλέξης Χατζηδάκης δίνει τη δική του οπτική στον τόμο «Οψεις τουρισμού» (Cube Art Editions, 2020), όπου περιλαμβάνονται 18 σχετικά δοκίμια. Στις επιμέρους παρατηρήσεις του ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί ή να επιβεβαιώσει δικές του σκέψεις σχετικά με ορισμένες επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης. «Ιδιάζουσα περίπτωση είναι η δημιουργία νέου φυσικού περιβάλλοντος σε παραδοσιακούς οικισμούς» σημειώνει στο σχετικό κεφάλαιο. «Κάποιοι εισάγουν το στοιχείο των υδάτινων επιφανειών στα άνυδρα νησιά (για παράδειγμα πισίνες στην Οία), άλλοι φυτεύουν γκαζόν στο κατάφυτο Πήλιο ή σε άγονα και βραχώδη κυκλαδονήσια. Ορισμένοι κοσμούν με εξωτικά κακτοειδή τους κήπους τους, ως σύμβολα – σήματα ίσως της δικής τους εξωτικής σχέσης με τον τόπο που τους φιλοξενεί». Και παρακάτω: «Δημιουργούνται νέες αρχιτεκτονικές μορφές (όπως ρωμαϊκά κεραμίδια, γερμανικά σκούρα, έπιπλα «ρουστίκ») με την αυταπάτη ότι πρόκειται εν γένει για στοιχεία «παραδοσιακής μορφής» και ότι «αυτά αρέσουν στους ξένους». Στο επόμενο κεφάλαιο αναλύει τις προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική λειτουργία θεματικών μουσείων στα νησιά: ολοκληρωμένος χαρακτήρας σχεδιασμού, επιλεξιμότητα στόχων, εφαρμοσιμότητα προτάσεων, επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα, συντονισμός των επιμέρους φορέων και δράσεων κατά την εφαρμογή, θεσμική κατοχύρωση οργανωτικού σχήματος, κοινωνική αποδοχή του μουσείου. Ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σχόλιά του για την αρχιτεκτονική τουρισμού, όπου πιστώνει στο  παράδειγμα του Άρη Κωνσταντινίδη «έναν δρόμο και μια δυνατότητα» αφιερώνοντάς του και ξεχωριστό κεφάλαιο, ενώ στον Τάκη Ζενέτο αναγνωρίζει ότι «προσπάθησε να απελευθερώσει την τόσο δημιουργική αρχιτεκτονική του σκέψη από τα δεσμά και τις δουλείες της ψευδοελληνικότητας».

Τα δοκίμια έχουν δημοσιευθεί στο παρελθόν στον ημερήσιο ή περιοδικό Τύπο ή αποτελούν μεταγραφές από ομιλίες, εκτός από τα τελευταία τρία, που είναι αδημοσίευτα: «Υπερτουρισμός: απειλή ή φόβητρο;», «βραχυχρόνιες μισθώσεις και μακροχρόνια προβλήματα» και «Το φαινόμενο της Σαντορίνης». Ο Αλέξης Χατζηδάκης είναι αρχιτέκτων (ΕΜΠ 1970) και πολεοδόμος (IUUP 1972). Εργάστηκε στον ΕΟΤ από το 1976 έως το 2011 και δίδαξε στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης 2005-2011.