Αλλο το εμβόλιο, άλλο η διασημότητα

Η ερώτηση της παρουσιάστριας μιας τηλεοπτικής εκπομπής στη νοσηλεύτρια που έκανε πρώτη το εμβόλιο υπήρξε απροσχημάτιστα κατηγορηματική: «Πώς αισθανθήκατε που σας έλουζαν τα φώτα της δημοσιότητας και γίνατε το πρόσωπο της ημέρας για όλη την Ελλάδα;». Οφείλουμε να πούμε ότι η νοσηλεύτρια, σχεδόν αγνοώντας την ερώτηση, χωρίς να είναι προσβλητική, απάντησε επί της ουσίας μιλώντας για τη χρησιμότητα του εμβολίου χωρίς να σταθεί στα προσωπικά της αισθήματα. Παρ' όλα αυτά, πρέπει να επιμείνουμε στην ερώτηση της παρουσιάστριας, ενδεικτική καθώς είναι ενός τρόπου του σκέπτεσθαι, δυστυχώς εξαιρετικά εκτεταμένου, σε βαθμό που θα τον χαρακτήριζε κανείς ως πηγή πολλών συμφορών. Δηλαδή ένα θέμα ή πρόβλημα, όχι απλώς τεραστίων αλλά κυριολεκτικά παγκοσμίων διαστάσεων που μας έχει καθηλώσει και πνίξει όλους μας, να μπορεί να ενδιαφέρει όχι γι' αυτή καθαυτήν την ουσία του, αλλά για την κοινωνική εξαργύρωσή του σε σχέση με την προβολή και δημοσιότητα που προσπορίζει. Θα πείτε βέβαια πως δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά συνδυαζόμενο με την πανδημία του κορωνοϊού μεταβάλλεται σε αποδεικτικό μιας άλλου είδους πανδημίας, εξίσου ανησυχαστικής - ηθικά τουλάχιστον - όσο και η πανδημία του κορωνοϊού.

Να ρωτάς ή να συζητάς για κάτι που μετράει ήδη εκατόμβες νεκρών, που δεν τους «έλουσε κανένα φως δημοσιότητας», και να μη γίνεται ο αριθμός τους αυτόματα σχεδόν απαγορευτικός για κάθε άλλου είδους εκτίμηση, πέραν εκείνης που εμπνέει σεβασμό και φόβο, δεν είναι κάτι απλώς απάνθρωπο, είναι ταυτόχρονα κάτι κακόγουστο και χυδαίο. Η «καθημερινότητα» γίνεται δύσκολη και ανυπόφορη ως προς την αντιμετώπισή της γιατί παραποιούμε τη σημασία της. Σαν ο προορισμός της να είναι να μας δοξάσει και όχι να τη βιώνουμε ήσυχα και ταπεινά. Χωρίς να εξισώνουμε την υπόθεση του εμβολιασμού και την εκβιαστική εξώθηση της νοσηλεύτριας - που ευτυχώς δεν ενέδωσε σε αυτήν - να αισθανθεί ως σταρ επειδή συνέβη να εμβολιαστεί πρώτη απ' όλους τους άλλους, δεν γίνεται να μην αναλογιστούμε περιπτώσεις ανθρώπων που υπόκεινται καθημερινά σε έναν ανάλογο εκβιασμό για λόγους αφάνταστα υποδεέστερης σημασίας, να νιώσουν δηλαδή όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ και η Σάρον Στόουν γιατί αρνήθηκαν το παιδί τους να φορέσει μάσκα προκειμένου να πάει στο σχολείο ή επειδή, κατά τα λεγόμενά τους, δεν τους έμεινε πια τίποτε άλλο παρά μια βόλτα στην παραλία (χωρίς κανείς τους να μας λέει πόσες ώρες τηλεόραση βλέπει την ημέρα).

Αναρωτιέται όμως κανείς κατά πόσο θα ευδοκιμούσε και θα γινόταν ασμένως αποδεκτός ο εκβιασμός αυτός, αν γινόταν να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι πως όταν συμπεριφέρονται με έναν αντίστοιχο τρόπο δεν είναι ως προσωπικότητες που εκφράζονται όπως νομίζουν, αλλά συνιστούν στην καλύτερη περίπτωση στοιχεία μιας στατιστικής που επίσημα ή ανεπίσημα επιχειρείται καθημερινά και συντρέχει τις πολιτικές ηγεσίες ως προς τα μέτρα που χρειάζεται να παίρνουν ώστε να χειραγωγούν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά κυρίως όσους στο βάθος της μακαριότητάς τους φαντάζονται τον εαυτό τους ως επαναστατημένο.