Φοβούμαι ότι τελικά κανείς δεν θα βγει κερδισμένος από τον φετινό τρόπο «εορτασμού» της επετείου του Πολυτεχνείου. Η ίδια η επέτειος, επειδή, όχι για πρώτη φορά, αλλά ίσως περισσότερο από ποτέ, πέρασε χωρίς να ασχοληθούμε καθόλου με τη μνήμη και τη σημασία του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση, γιατί, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας, η μεγάλη πλειοψηφία των ειδικών και ιδίως η διάχυτη πεποίθηση της κοινωνίας θεώρησαν δικαιολογημένη την αρχική απαγόρευση μαζικών συναθροίσεων, κατά την ώρα της πράξης έδωσε την εντύπωση ότι υπερβάλλει ή υπερ-εμπιστεύεται την αστυνομική αυτορρύθμιση. Εκείνα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που, παρά την απαγόρευση, επέμειναν στην «αγωνιστική κινητοποίηση», καθώς βρέθηκαν όχι μόνο να παρανομούν αλλά και να καθιστούν ένα συλλογικό πρόβλημα – την πανδημία – εργαλείο δήθεν συσπείρωσης. Και λέω «δήθεν», γιατί μια συσπείρωση που στηρίζεται σε τόσο σαθρές βάσεις μόνο πρόσκαιρη, πριν γυρίσει μπούμερανγκ, μπορεί να είναι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή