Στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στη δραματουργία γενικά, ένας αρχετυπικός χαρακτήρας, πολύ συχνά απαραίτητος για την εξέλιξη του μύθου, είναι ο αδύναμος, ο μη προνομιούχος, ο απόκληρος, αυτός που δεν έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά. Ακόμη και αν δεν υπάρχει επί σκηνής ή στο κείμενο, υπονοείται ώστε να προσδιορίσει εξ αντιδιαστολής τον δυνατό, τον έχοντα και κατέχοντα που εκπροσωπεί την εξουσία. Αλλά, συνήθως, υπάρχει. Είναι, για παράδειγμα, η Τιτίκα στους «Αθλίους» τους Ουγκώ, το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Αντερσεν, ο «Ολιβερ Τουίστ» του Ντίκενς. Αν τα παραπάνω λογοτεχνικά έργα τα είχε γράψει ο Μαρξ, η Τιτίκα, το κοριτσάκι που ξεπάγιασε, ο ορφανός Ολιβερ, θα ήταν προλετάριοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή