Γράμμα από την καραντίνα

Οταν ξεκίνησε η πανδημία, φοβήθηκα ότι θα με πιάσει τρέλα. Βλέπετε, κόντρα στην καραμέλα για τους νέους που ξεσαλώνουν, σε μερικούς μάς έκατσε να πρέπει να προσέχουμε παραπάνω. Αυτό αν το πάρεις στα σοβαρά σημαίνει κατ’ αρχάς κλεισούρα. Βγαίνεις δηλαδή, αλλά υπό προϋποθέσεις. Μαγαζιά κλειστά, αγκαλίτσες και φιλάκια τα ξεχνάς. Σε άπλα και με πραγματικές αποστάσεις. Στην αρχή λες «εντάξει, μωρέ, θα το αντέξω». Υστερα από κάτι μήνες σ’ τη βαράει και σου λείπουν από τα πιο λογικά πράγματα, π.χ. το να σφίξεις τους φίλους σου ώσπου να κάνουν τα κόκαλά σας κρακ, μέχρι τα πιο περίεργα. Λογικό. Αν σου λείψουν και τίποτα απίθανοι άνθρωποι τότε, OK, μπορείς να ανησυχήσεις. Επίσης, αν είσαι τυχερός, δουλεύεις από το σπίτι. Νομίζεις ότι θα διαχειρίζεσαι τον χρόνο σου σούπερ, θα δουλεύεις όπως σου καπνίσει, στο κρεβάτι, στο πάτωμα, κρεμασμένη στον πολυέλαιο, τρώγοντας παστουρμά, φορώντας μποά. Τέλειο ε; Μπα. Εκτιμάς την εξωλεκτική επικοινωνία και καταλήγεις εκεί που δεν περίμενες ποτέ: να σου λείψει το γραφείο. Δεν θέλει πολύ, μέσα σε όλα αυτά, να αρχίσεις να βαράς κρίσεις πανικού, στρες, αϋπνίες. Δεν είσαι μόνος, σαρώνουν και ανυποψίαστους. Το καλό είναι ότι με τη βοήθεια των ψυχιάτρων αντιμετωπίζονται άνετα. Το κακό είναι ότι, αν δεν επέμβεις εγκαίρως, μπορεί να τρέξεις κάνα βράδυ στα Επείγοντα πεπεισμένη ότι γλίτωσες τον κορωνοϊό για να πας από καρδιά – ναι, εγώ είμαι αυτή.