Τελευταία μέρα του Ιουλίου σήμερα. Το οποίο σημαίνει ότι ξεκινάει σιγά σιγά η, καθιερωμένη αν και ανεπίσημη, «Μεγάλη Εξοδος» των κατοίκων των αστικών κέντρων προς τα νησιά και τους ηπειρωτικούς προορισμούς.

Η πανδημία αυτή έχει δυο όψεις. Η μια μας λέει ότι δεν πρέπει να μπει φρένο στην ανάγκη την ανθρώπων για ανάπαυση, σωματική και ψυχική. Οι διακοπές είναι δικαίωμα όλων, ακόμη και σε αυτό το φετινό παράξενο καλοκαίρι. Πόσω μάλλον που η εσωτερική στήριξη του τουρισμού δεν πρέπει να αποδειχθεί μια κούφια ευχή. Η στήριξη των τοπικών οικονομιών και των επιχειρήσεων που παλεύουν να αντεπεξέλθουν είναι σημαντική για όλους μας, εφόσον όλους μας θα αγγίξει και το πλήγμα στην οικονομία.

Η άλλη όψη μάς λέει ότι για να πάνε όλα καλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο σοβαρός και πραγματικός παραμένει ο κίνδυνος του κορωνοϊού. Αυτό είναι απαραίτητο για την οικονομία, την κοινωνία, τις οικογένειές μας, τις ζωές μας.

Το ότι δεν επιβάλλεται η λήψη όλων των μέτρων προστασίας παντού με δρακόντεια νομοθετικά μέτρα, αστυνομική ισχύ και διοικητικά πρόστιμα, δεν είναι δικαιολογία για να μην τηρούνται κιόλας. Μπορεί ο καθένας να κάνει μακρά ιδεολογική συζήτηση για το αν το κράτος πρέπει να λειτουργεί ως αυστηρός μπαμπάς, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη στοιχειώδη λογική και αυτοπροστασία, ούτε τις υποχρεώσεις του καθενός απέναντι στο σύνολο, ακόμη και τις άγραφες, αυτές που μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε αρμονικά. Η ανάκαμψη σε αυτή την κρίση, άλλωστε, δεν περνά μόνο από τα ταμεία, αλλά και μέσα από την ευθύνη μας, την ατομική και την κοινωνική.