Είναι εδώ και μέρες που δεν κοιμάμαι καλά. Κάνω ό,τι μπορώ για να νανουρίσω τον εαυτό μου. Πίνω χαμομήλι, φοράω μάσκες ύπνου, παίρνω μελατονίνη και, πάνω απ’ όλα, καταπολεμώ την ανάγκη μου να κοιτάξω το κινητό μου. Αυτό επειδή, καθώς η ημέρα τελειώνει στο Λονδίνο, στο Χονγκ Κονγκ μόλις αρχίζει. Είναι επομένως στη διάρκεια της λονδρέζικης νύχτας που αρχίζουν να καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο τα νέα από την πατρίδα μου. Ο έλεγχος στο κινητό μου, αυτό το είδος μαζοχιστικής συνήθειας, έχει γίνει η δεύτερη φύση μου έπειτα από έναν χρόνο διαδηλώσεων στην πόλη. Χθες το βράδυ μού ήταν αδύνατον να κοιμηθώ. Το Πεκίνο είχε μόλις υιοθετήσει έναν πολύ σκληρό νόμο με τον οποίο ποινικοποιούσε κάθε πράξη «απόσχισης, ανατροπής, τρομοκρατίας και συνωμοσίας με ξένες δυνάμεις». Ο νόμος έχει στόχο να πνίξει κάθε αντίθετη φωνή. Επιτρέπει στις κινεζικές Αρχές να ασκούν εξουσία στο Χονγκ Κονγκ υποσκελίζοντας τις τοπικές Αρχές. Και αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για τα ατομικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες από το 1997, οπότε και η Βρετανία παρέδωσε το Χονγκ Κονγκ στην Κίνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή