Μοντέλο

Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Ηδη από την πρώιμη μνημονιακή περίοδο οι αναλύσεις για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας επέστρεφαν στην επικαιρότητα τόσο συχνά όσο το αίτημα για ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα, διαφορετικό από το – κατά το αντισυστημικό κλισέ – «παλαιοκομματικό που χρεοκόπησε τη χώρα». Απλά τώρα ίσως είναι πιο επιτακτική, μιας και η εγχώρια βαριά βιομηχανία κινδυνεύει να ζήσει ένα ελληνικό καλοκαίρι που θα αποδώσει πολύ λιγότερα από τα αναμενόμενα στο ΑΕΠ. Σε αυτόν τον γύρο, λοιπόν, της κουβέντας μάλλον έχει αξία να θυμηθεί κανείς μερικά από τα συμπεράσματα στα οποία είχαν καταλήξει όσοι είχαν εμπλακεί στους προηγούμενους. Οπως, ας πούμε, την ανάγκη για συνεννόηση όχι απλά μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων, αλλά ανάμεσα σε κυβερνών, αντιπολιτευόμενα κόμματα και κοινωνικούς εταίρους προκειμένου να σχεδιαστεί ένα μοντέλο που θα φέρνει ανάπτυξη – ανάγκη που είχε αναδείξει μια μελέτη που παρήγγειλε το 2017 η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Η πρόταση μοιάζει θεωρητική – αν όχι αφ’ υψηλού.