Μόνο ένα «τζοκόντειο» υπομειδίαμα προκαλεί σε εύφρονα κάτοικο ή φορολογούμενο ή επιχειρηματία αυτής της χώρας η είδηση ότι θα «σωθεί» η ελληνική οικονομία από 32 δισ. ευρώ που ενδεχομένως θα πάρει η Ελλάδα από το πακέτο «μπαζούκας», όπως έχει χαρακτηριστεί, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που έχει προκαλέσει και θα συνεχίσει να προκαλεί η πανδημία. Διότι, τα 32 δισ. ευρώ φαντάζουν ως «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά στα περίπου 1,1 τρισ. ευρώ που καταβρόχθισε η χώρα κατά την περίοδο των τριών Μνημείων με τη μορφή εσόδων από φόρους και μέτρα εξόντωσης των νοικοκυριών (πάνω από 700 δισ. ευρώ), από τη χρηματοδοτική στήριξη των Μνημονίων (357 δισ. ευρώ) και από το «κούρεμα» της ιδιωτικής περιουσίας (138 δισ. ευρώ).

Μοιάζουν «σταγόνα στον ωκεανό» και μπροστά στα (αρχικά) 80 δισ. ευρώ που έγιναν στη συνέχεια 107 δισ. ευρώ της πρώτης «δανειακής διευκόλυνσης για την Ελλάδα» (έτσι λεγόταν το πρώτο Μνημόνιο) από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Κι όμως, κατά το πρώτο έτος εισροής τους, το 2010, έγινε «χαλασμός» στην ελληνική οικονομία. Τα αποτελέσματα της διαχείρισης της χρηματοδότησης αυτής μαμούθ ήταν τραγικά. Μέσα σε λίγους μήνες καταρρίφθηκαν επτά αρνητικά ρεκόρ δεκαετιών στην οικονομία, ενώ στη συνέχεια επιδεινώθηκαν ακόμα περισσότερο και καταρρίφθηκαν κι άλλα, όπως ανεργία, ύφεση, μείωση μισθών, δημόσιο χρέος, πληθωρισμός, φτώχεια κ.λπ.

Αυτή η άφρων διαχείριση των εθνικών και δανεικών αυτών κεφαλαίων δίνει την εντύπωση ότι η ελληνική οικονομία είναι ένας πελώριος τρύπιος «πίθος», που χαρακτηρίζεται από εγκληματική σπατάλη και από ανικανότητα της εφαρμοζόμενης δημοσιονομικής πολιτικής (φοροδιαφυγή, παραοικονομία, φοροεισπρακτικός μηχανισμός κ.λπ.).

Οι πιο μεγάλες «τρύπες» του «πίθου» αυτού κατά τη μνημονιακή περίοδο, αλλά και σε όλη τη Μεταπολίτευση, είναι οι δημόσιες δαπάνες (πάνω από 800 δισ. ευρώ), οι τράπεζες (πάνω από 60 δισ. ευρώ), οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους (πάνω από 300 δισ. ευρώ), η κάλυψη ελλειμμάτων, ζημιών και χρεών δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών κ.λπ. Αρκεί να αναφερθεί τούτο: Από το ποσό των 138 δισ. ευρώ που εξασφαλίσθηκε από το «κούρεμα» της ιδιωτικής περιουσίας μόνο 51 δισ. ευρώ πήγαν σε μείωση του χρέους. Τα άλλα 87 δισ. ευρώ ρίχτηκαν στον παραπάνω πελώριο τρύπιο «πίθο»!

Από την άλλη μεριά από διαπιστώσεις εμπειρικών ερευνών, προκύπτει ότι η χώρα μας ήδη θα είχε αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση από το πρώτο Μνημόνιο, όπως και άλλες «ομοιοπαθείς» χώρες, αν εφαρμόζονταν από το 2010 οι συμπεφωνημένες δεσμεύσεις με τους δανειστές για προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, από τις οποίες η χώρα θα εξασφάλιζε δεκάδες δισ. ευρώ και, συνεπώς, δεν θα είχε καμιά ανάγκη για νέα Μνημόνια και συνεχείς «κόφτες».