Πριν από περίπου δύο μήνες, στην ίδια στήλη, είχα διατυπώσει το ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει μια δημοκρατική βιοπολιτική. Ο πυρήνας του επιχειρήματος ήταν ότι, χρησιμοποιώντας το έργο του Μισέλ Φουκό και συνδυάζοντας την έννοια της βιοπολιτικής με τις υστερότερες επεξεργασίες του για την επιμέλεια εαυτού και την παρρησία, μπορούμε να στοχαστούμε τη δυνατότητα μιας «βιοπολιτικής», δηλαδή μιας πολιτικής παρέμβασης με αντικείμενο την υγεία ενός πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων μέτρων φυσικής (αλλά όχι κοινωνικής) αποστασιοποίησης, και η οποία να μην είναι μια εξαναγκαστική «βιοεξουσία», ούτε μια νεοφιλελεύθερη «διαχείριση κινδύνου», αλλά να στηρίζεται σε συλλογικές αποφάσεις, κοινωνικές διεκδικήσεις και ένα αίσθημα κοινωνικής (και όχι ατομικής) ευθύνης και αλληλεγγύης που να υπερβαίνει τον εξατομικευμένο φόβο. Γι’ αυτό το κείμενο πρότεινε παραδείγματα «βιοπολιτικής από τα κάτω», όπως ήταν το ACT UP.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή