Η πρώτη κρίση κατά τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήρθε μόλις τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα. Το 1954, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε να επικυρώσει μια συμφωνία για Κοινή Ασφάλεια, οδηγώντας τους ηγέτες των έξι ιδρυτικών κρατών σε διαφωνίες επιφέροντας ένα σχεδόν τελειωτικό πλήγμα στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Ηταν η Ολλανδία που εμφύσησε νέα πνοή στην Κοινότητα με μια τολμηρή και φιλόδοξη πρόταση: μια ολοκληρωμένη οικονομική κοινότητα. Η ιδέα προήλθε από έναν Φιλελεύθερο ολλανδό τραπεζίτη και πολιτικό, τον Johan W. Beyen, προχωρώντας πέρα από τη λογική τής «ανά τομέα» ενσωμάτωσης που είχε εισηγηθεί ο Jean Monnet, ο οποίος μάλιστα εξέφρασε τις αμφιβολίες του για την επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας. Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια πέτυχε και επέτρεψε την εμβάθυνση και διεύρυνση της Κοινότητας – σήμερα Ενωσης – που έφερε ειρήνη και ευημερία σε εκατομμύρια Ευρωπαίους. Είναι αυτό ακριβώς το είδος της διορατικής ηγεσίας που χρειαζόμαστε σήμερα για να περιφρουρήσουμε το μέλλον της Ενωσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή