Ελιοτ -άθελά του, ο ποιητής της καραντίνας. Κοιτάζεις από το παράθυρο (ή από τις οθόνες) την έρημη χώρα, μετράς τις μέρες με κουταλάκια του καφέ, φοβάσαι πως ο Απρίλης θα είναι όντως ο πιο σκληρός μήνας – πιο σκληρός από τον Μάρτη. Κι ελπίζεις τουλάχιστον πως δεν θα δεις τον κόσμο να τελειώνει – ούτε με έναν πάταγο, ούτε με έναν λυγμό.  Ελπίζεις – τι άλλο να κάνεις; – ότι, τελικά, «όλα θα πάνε καλά, και καθετί ξεχωριστά θα πάει καλά, με του κινήτρου τον εξαγνισμό, στης ικεσίας μας το βάθος».