Την 25η Μαρτίου είχα βγει στο μπαλκόνι μου και κοιτούσα την απέναντι εκκλησία, άδεια και κλειστή. Αραιά και που εμφανιζόταν κάποιος πιστός που αφού κοιτούσε δεξιά κι αριστερά μην τον δει κανείς πλησίαζε τον ναό και φτάνοντας ακριβώς στην πόρτα του έκανε τον σταυρό του. Σε ένα δεκάλεπτο μέτρησα τουλάχιστον πέντε ανθρώπους – κι όχι ηλικιωμένους όπως κάποιος θα πίστευε. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα τηλεοπτικό συνεργείο – ένας κάμεραμεν με μια δημοσιογράφο. Ζητούσαν μια δήλωση από τους πιστούς: δεν είδα να σταματάει κανένας – όλοι έμοιαζαν να κάνουν ένα νεύμα του τύπου «άσε θα μπλέξουμε». Είχε κάτι το απερίγραπτο η σκηνή. Αν δεν ήταν το συνεργείο ίσως κατέβαινα να κάνω τον σταυρό μου…