Το λάπτοπ τοποθετήθηκε στρατηγικά. Σωστό φως, τσεκ. Σωστή γωνία, τσεκ. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν φαίνεται στο πλάνο, τσεκ. Αυτό το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο άγχος. Οχι γιατί δεν θέλω συνάδελφοι και φίλοι να μάθουν πως, τέλη Μαρτίου, ακόμα να το μαζέψω. Στην πραγματικότητα, δεν θέλω να το μάθει η μάνα μου. Με κοιτάει, το κοιτάω. Ξέρει πως ντρέπομαι γι’ αυτό. Για κάποιον περίεργο λόγο, ωστόσο, δεν έβρισκα χρόνο και διάθεση να το ανεβάσω στο πατάρι. Εγινε μόνιμο ντεκόρ. Περνάω πια πολλές ώρες μαζί του. Νιώθω, όμως, πως κάτι έχει αλλάξει. Εγινε ανάμνηση μιας κανονικότητας που δεν υπάρχει. Πρέπει, αποφάσισα, να συμφιλιωθώ με μια καινούργια. Σήμερα θα βρεθεί στην κούτα του. Κι ας το ακούω να φωνάζει «ζήτω ο Χρήστος Χωμενίδης».