Είναι σημαντική από πολλές απόψεις η σημερινή συνάντηση του προέδρου της Ρωσίας με τον τούρκο ομόλογό του στο Κρεμλίνο. Και αυτό ανεξάρτητα από τις όποιες θεωρήσεις μπορεί να έχει κανείς για την έκβασή της. Η επαφή και ο διάλογος σε ταραχώδεις περιόδους, όπως είναι αυτή που διανύουμε, αφήνουν πάντα χώρο στην ελπίδα πως θα επικρατήσει η σύνεση και η λογική.

Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης πως η Μόσχα έχει καταστεί ένας πολύ μεγάλος παίκτης στην περιοχή και πως το μέγεθος της επιρροής της είναι αντιστρόφως ανάλογο με εκείνο της επιρροής άλλων ισχυρών παικτών όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη. Οσο, με άλλα λόγια, συρρικνώνεται η επιρροή του ενός τόσο αυξάνεται η επιρροή του άλλου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Ευρώπη μπορεί να αφεθεί σε αυτόν τον ρόλο. Η τύχη της δεν μπορεί να εξαρτάται από την πυγμή που θα επιδείξει ο ρώσος πρόεδρος στη μία ή στην άλλη συνάντηση. Η Ευρώπη πρέπει να έχει λόγο για όσα συμβαίνουν στο Ιντλίμπ. Πρέπει να έχει λόγο σχετικά με τις επιπτώσεις των όσων συμβαίνουν και ρόλο στη διαχείρισή τους. Δεν μπορεί να αρκείται στον ρόλο του θεατή.

Από αυτήν την άποψη η Γερμανία έχει ιστορική ευθύνη να βγάλει την Ευρώπη από τον ρόλο του παθητικού θεατή για να την καταστήσει ενεργό παίκτη. Και ασφαλώς ενεργός παίκτης δεν γίνεται κανείς προσφέροντας εκατομμύρια στην τουρκική ακτοφυλακή.