Βιβάλντι, Ραβέλ και τα… φώτα στη βεράντα

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο καιρός έπαιξε περίεργα παιχνίδια. Υπήρχε κάτι γκρίζο στην ατμόσφαιρα, μια μελαγχολία, οι δειλές αχτίδες του ήλιου οι οποίες προσπαθούσαν να βγουν μέσα από τα σύννεφα έπεφταν πάνω στα χριστουγεννιάτικα φωτάκια, στο μπαλκόνι ενός ρετιρέ. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακόμα σπίτια, τα οποία, παρά το γεγονός ότι είμαστε 20 ημέρες μετά τις γιορτές, επιμένουν να διατηρούν τη χριστουγεννιάτικη λαμπερή διακόσμηση στις βεράντες ή μέσα από τα τζάμια. Ισως έτσι νιώθουν καλύτερα. Ξεφεύγουν από την καθημερινότητα. Νιώθουν ότι υπάρχει ακόμα κάτι όμορφο, κάτι σαν παραμύθι. Το μελαγχολικό γκρίζο και οι χαμηλές θερμοκρασίες τις πρώτες πρωινές ώρες ταίριαζαν με τις μουσικές του Βιβάλντι σε ένα κομμάτι που ήταν πολύ «επάνω» στην άρπα και σε ένα άλλο του Ραβέλ όπου κυριαρχούσε το φλάουτο. Ενα παιχνίδι μουσικό που θύμιζε γιορτή…