Η εκτέλεση ενός από τους κορυφαίους αξιωματούχους του ιρανικού καθεστώτος με εντολή του Λευκού Οίκου δεν προμηνύει τίποτε καλό για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Oχι μόνο επειδή μπορεί να οδηγήσει σε αντίποινα εκ μέρους της Τεχεράνης. Αλλά και επειδή είναι τεράστια πλέον η απόσταση που πρέπει να διανυθεί για να αποκατασταθούν, έστω και μερικώς, οι σχέσεις των δύο πλευρών. Αντίθετα, όλα μαρτυρούν πως οδηγούμαστε σε επιδείνωση, η οποία μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Είναι μάταιο να επιχειρήσει να μπει κανείς στο μυαλό του αμερικανού προέδρου για να εντοπίσει το κίνητρο των αποφάσεών του. Την εκτέλεση του επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης είχαν απορρίψει δύο αμερικανοί πρόεδροι, ο Τζορτζ Μπους και ο Μπαράκ Ομπάμα, για λόγους που είναι προφανείς. Ο Ντόναλντ Τραμπ όμως είναι απρόβλεπτος και πολλές φορές ενεργεί παρακούοντας τις υποδείξεις ακόμη και των συμβούλων του. Δεν αιφνιδιάζει μόνο τη διεθνή κοινότητα, αλλά ακόμη και το στενό του περιβάλλον.

Βρισκόμαστε τώρα συνεπώς μπροστά στον κίνδυνο μιας ανάφλεξης, στην οποία μπορεί να εμπλακούν περισσότεροι παίκτες – και στη Μέση Ανατολή είναι πολλοί οι παίκτες, πολλές οι εύθραυστες ισορροπίες, πολλά τα αντικρουόμενα συμφέροντα. Ο κίνδυνος του χάους είναι επομένως κάτι περισσότερο από ορατός. Είναι μια απειλή, μια πραγματικά μεγάλη απειλή, που κάνει την εμφάνισή της στην αυγή αυτής της νέας δεκαετίας.

Είναι θέμα ήσσονος σημασίας εάν αυτή η απειλή θα λάβει τη μορφή ενός κανονικού πολέμου, που είναι και το λιγότερο πιθανό, ή μιας σειράς από ασύμμετρες επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων. Εχει ελάχιστη σημασία ποια μορφή θα λάβει η κόλαση.