Η χώρα μας κατατρύχεται συχνά από το σύνδρομο του αναδελφισμού. Οπως φαίνεται όμως εκείνη που απομονώνεται όλο και περισσότερο δεν είναι η δική μας χώρα, αλλά η Τουρκία. Και απομονώνεται εξαιτίας μιας πολιτικής που χαρακτηρίζεται από υπερβολική φιλοδοξία και πλήρη έλλειψη σύνεσης. Με την επιθετική και άφρονα πολιτική του, προϊόν ενός προσωπικού μεγαλοϊδεατισμού, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άνοιξε μόνο μέτωπα απέναντί του.

Η καταδίκη από τον Αραβικό Σύνδεσμο της τουρκικής δραστηριότητας στη Λιβύη είναι ένα απτό δείγμα αυτού του γεγονότος. Οσο η Αγκυρα συμπεριφέρεται σαν νταής τόσο δημιουργεί συνασπισμούς απέναντί της. Οσο κινείται με τη λογική της περιφερειακής δύναμης που επιβάλλεται με την ισχύ τόσο θα κλιμακώνονται οι αντιδράσεις απέναντί της. Και τόσο θα μένει εκτός παιχνιδιού, όπως μαρτυρά και η συμφωνία για τον αγωγό EastMed ανάμεσα στη χώρα μας, την Κύπρο, το Ισραήλ και ακολούθως την Ιταλία.

Ολα αυτά σημαίνουν πως η χώρα μας αποκτά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα οφείλει να εκμεταλλευτεί για να εδραιώσει τη θέση της ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή. Απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, προκλητικότητα που δεν περιορίζεται πλέον μόνο στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η χώρα μας έχει κάθε λόγο να διατηρήσει τη στάση της ήρεμης δύναμης. Και να τείνει κάποια στιγμή στην απομονωμένη και ενδεχομένως ταπεινωμένη Τουρκία χείρα φιλίας. Αυτό επιβάλλει η πλεονεκτική θέση στην οποία αρχίζει να βρίσκεται.