Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Οι πέντε πρώτοι μήνες διακυβέρνησης ήταν αρκετοί για να αποκαλυφθεί το νεοφιλελεύθερο, υπερσυντηρητικό κι αυταρχικό σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας. Βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε μια προσπάθεια παλινόρθωσης των πιο συντηρητικών απόψεων και των πρακτικών που μας οδήγησαν στην κρίση. Τους πέντε αυτούς μήνες, αλλά και στη συνέχεια, δεν δοκιμάζεται και δεν θα δοκιμαστεί μόνο η αντοχή της ελληνικής κοινωνίας σε νέες πολιτικές λιτότητας. Αλλά και η ανοχή της σε φαινόμενα παλαιοκομματισμού, στην αστυνομική αυθαιρεσία, στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό, στη συρρίκνωση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Γνωρίζοντας καλά ότι ο τόπος μας έχει ταλαιπωρηθεί από τις δυνάμεις της συντήρησης κι ότι μόνο όταν διαμορφώθηκαν μεγάλες προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες έγιναν σημαντικά βήματα μπροστά, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία σ' ένα σύγχρονο, ανοιχτό, δημοκρατικό και συμμετοχικό κόμμα της αριστερής - προοδευτικής παράταξης αποτελεί εθνική υπόθεση. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για φοβίες κι ανασφάλειες. Πολύ περισσότερο για μάχες οπισθοφυλακών. Ολα τους οδηγούν στη στασιμότητα.
Μα δεν φοβάστε μια ενδεχόμενη «πασοκοποίηση»; Αναρωτιούνται ορισμένοι. Εδώ αξίζει να διευκρινίσουμε ότι ο διεθνής όρος «pasokification» χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αποδυνάμωση της σοσιαλδημοκρατίας λόγω της πρόσδεσής της σε συντηρητικές πολιτικές. Απ' όσο γνωρίζω, κανείς απ' όσους προσέρχονται στο κοινό μας εγχείρημα δεν έχει θέσει ζήτημα μετατόπισης της πολιτικής μας σε συντηρητική κατεύθυνση. Το αντίθετο. Κοινός στόχος όλων είναι η νέα προοδευτική κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία απέναντι στην πολιτική της ΝΔ.
Πώς, όμως, χτίζεται ένα κόμμα πλειοψηφικής αναφοράς; Η απάντηση περιλαμβάνει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι το πολιτικό - προγραμματικό. Στην τετραετία της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να αμβλύνει τις επιπτώσεις από τα Μνημόνια κι έδωσε ορθώς προτεραιότητα στα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας. Με πρόσβαση όλων στις δομές Υγείας, με μια σειρά επιδομάτων και με την αύξηση του κατώτατου μισθού. Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, οφείλει να προωθήσει ένα πειστικό σχέδιο για το αύριο της χώρας μετά τα Μνημόνια. Δίπλα στο ενδιαφέρον του για τα φτωχά - λαϊκά στρώματα πρέπει να προστεθεί μια σύγχρονη πρόταση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με έμφαση στους τομείς της τεχνολογίας, με στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και των νέων επιστημόνων και πολιτικές για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Το δεύτερο σκέλος είναι το οργανωτικό. Χρειαζόμαστε πολλές νέες Οργανώσεις Μελών, τουλάχιστον σε όλους τους πρώην καποδιστριακούς δήμους, αλλά και σε κάθε κοινωνικό χώρο και μαζικό φορέα. Οργανώσεις ανοιχτές σε κάθε δημοκρατικό - προοδευτικό πολίτη. Αναφέρομαι σε ζωντανούς πολιτικούς οργανισμούς που θα παράγουν πολιτική για τον τόπο τους και θα δίνουν ρόλο στα νέα μέλη. Το 2019 μάς αφήνει μ' ένα δίλημμα και το 2020 καλούμαστε ν' απαντήσουμε με ειλικρίνεια κι αποφασιστικότητα. Σίγουρα όχι όπως ο Γκράουτσο Μαρξ στην ερώτηση «καφέ ή τσάι;»: Yes, please.
Ο Στέργιος Καλπάκης είναι γραμματέας ΚΕ ΔΗΜΑΡ και μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
