Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει να επιτελέσει τιτάνιο έργο διόρθωσης των αναχρονιστικών και βαθιά ιδεοληπτικών πολιτικών στον χώρο από την προηγούμενη κυβέρνηση. Προκαλεί θλίψη και μόνο η ανάμνηση των διαλυτικών αυτών πολιτικών των προηγούμενων υπουργών Παιδείας που ζούσαν στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η προσπάθεια για αριστεία, ο συναγωνισμός και η άμιλλα «ποινικοποιήθηκαν» ως αίτια ταξικής επιβολής. Και αυτό, στον 21ο αιώνα του προσβάσιμου από παντού Διαδικτύου, των νέων τεχνολογιών που χαρακτηρίστηκαν συλλήβδην ως τεχνοφασισμός. Οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο τις ενσωμάτωναν στην καθημερινή τους ζωή και λειτουργία, από τα πρώτα μάλιστα χρόνια της εκπαίδευσης, η δική μας οδηγούνταν στη δαιμονοποίησή τους.
Μπροστά σε αυτήν την εξαιρετική πρόκληση διόρθωσης η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έκανε με θάρρος το αυτονόητο για μια σύγχρονη κοινωνία. Δυστυχώς το ορθολογικό, το αυτονόητο στη χώρα μας απαιτεί πραγματικό θάρρος. Κινητοποίησε, δίχως κομματικό χρώμα, σημαντικά και δοκιμασμένα στελέχη της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων να συνδράμουν το δύσκολο έργο της. Γενικοί γραμματείς, πρόεδροι οργανισμών της παιδείας, επιστημονικοί και εκπαιδευτικοί σύμβουλοι την πλαισιώνουν στον σχεδιασμό, στην οργάνωση και στη νομοθετική προετοιμασία των αναγκαίων διορθώσεων εκσυγχρονισμού. Μέλη της κοινωνίας των πολιτών με σημαντική εμπειρία και σπουδές στον χώρο της εκπαίδευσης είναι επιτέλους σε θέσεις δημόσιας ευθύνης. Στη μέση εκπαίδευση και τα πρότυπα σχολεία της, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τους φορείς τους. Στελέχη του χώρου της εκπαίδευσης από το Κέντρο, την Κεντροαριστερά, τη Σοσιαλδημοκρατία βρίσκονται πλέον στην πρώτη γραμμή της πολιτικής της. Η στελεχιακή αυτή συναίνεση στην εκπαίδευση αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα για το μέλλον της χώρας. Κι αυτό γιατί η παιδεία είναι το απόλυτο εργαλείο για τις εκ των ων ουκ άνευ αναγκαίες αλλαγές και διορθώσεις στην κοινωνία, στην οικονομία και στην εργασία.
Ανησυχητική παραφωνία σε αυτήν τη συναίνεση είναι τα κόμματα της Αριστεράς. Με περισσό ζήλο και ευκολία προσδίδουν στη συναίνεση τον τίτλο του νεοφιλελευθερισμού. Κι αυτό γιατί αγωνιούν διότι ίσως για πρώτη φορά αμφισβητείται η για δεκαετίες επικυριαρχία της στον χώρο της εκπαίδευσης. Αμφισβητούνται οι αναχρονιστικές, εσωστρεφείς και εν τέλει διαλυτικές της πολιτικές που συνέβαλαν και αυτές στη χρεοκοπία του κράτους, στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και της οικονομίας. Ο αγώνας του εκπαιδευτικού εκσυγχρονισμού που καλείται να δώσει η κυβέρνηση θα είναι δύσκολος, όμως η θαρρετή συναίνεση που έχει πετύχει τρέφει βάσιμες ελπίδες. Εχει βέβαια και την απόλυτη ανάγκη της στήριξης της κοινωνίας, η οποία πρέπει να διαλέξει αν θα κοιτά για τα παιδιά της στο παρελθόν ή στο μέλλον. Οι συντεχνιακές και αναχρονιστικές δυνάμεις της εκπαίδευσης δεν θα παραδοθούν εύκολα. Η κοινωνία μας πρέπει να διαλέξει: με αυτούς ή με το μέλλον.
Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και ερευνητής ΙΜΒΒ - ΙΤΕ
