Για τη γνωστή πλατεία

Το πόσο χύμα είναι η καθημερινότητα σε βαθμό που θα τη λογάριαζε κανείς ως κάτι αδύνατο να ελεγχθεί, θα το μαρτυρούσε το σύνολο των κατοίκων της πλατείας Εξαρχείων, εννοούμε των ανθρώπων που διαμένουν στις πέριξ της πλατείας πολυκατοικίες. Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, στις 11.30 ακριβώς, είχε στηθεί στην πλατεία μια εξέδρα και ένα μουσικό συγκρότημα για ένα κοινό που δεν θα το χαρακτήριζες καν αραιό, μετέβαλε με την ένταση της «μουσικής» του σε αφόρητη ακόμα και τη διέλευση ενός περαστικού. Αδυνατεί να καταλάβει κανείς τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε – το σύνολο των πολυκατοικιών που περιβάλλουν την πλατεία απαρτίζεται από διαμερίσματα όπου ζουν οικογένειες – να μεταβάλλει σε κόλαση τις βραδινές ώρες ενός ανθρώπου και να τον καταδικάζει στο μαρτύριο να νυστάζει και να μην μπορεί να κοιμηθεί. Επιπλέον να μην ξέρει κανείς την ίδια στιγμή που τρελαίνεται πού θα μπορούσε να απευθυνθεί για να σταματήσει το κακό. «Στην αστυνομία» θα πει ο καλοπροαίρετος. Η απάντηση της αστυνομίας την ίδια ώρα ακριβώς που γινόταν το «έλα να δεις» στην πλατεία ήταν πως έχουν συνεννοηθεί με τους διοργανωτές της «συναυλίας» ώστε να μην παραταθεί αυτή πέραν της 1.30 πρωινής. Ωραιότατα. Αν στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών της ομώνυμης πλατείας μένουν με έναν πρόχειρο υπολογισμό καμιά πεντακοσαριά άτομα, με ανάμεσά τους χωρίς αμφιβολία ηλικιωμένους ανήμπορους ή ασθενείς, δεν έχει καμιά σημασία αφού δεν είναι άγνωστοί μας που να βασανίζονται σε μια μακρινή για μας περιοχή του πλανήτη ώστε να ξεσηκωθούμε και να διαμαρτυρηθούμε.