Η υποχρεωτική επιστροφή της επίσημης αγαπημένης

Μία φορά και έναν καιρό ήταν μία μικρή χώρα που χάρη σε κάποιους σπουδαίους παίκτες που έκαναν μοναδικά κατορθώματα αγάπησε παράφορα το μπάσκετ. Η αγάπη της για το σπορ υπήρξε τόσο μεγάλη ώστε έφτασε να αποκαλεί την εθνική της ομάδα «Επίσημη Αγαπημένη» κι αυτή, σχεδόν σε κάθε ευκαιρία, φρόντιζε αυτόν τον χαρακτηρισμό να τον δικαιολογεί. Κέρδισε πρωτιές, είχε στις τάξεις της πάντα παίκτες που τα έδιναν όλα, ήταν σταθερή και πάντα παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και κατόρθωνε σχεδόν πάντα σε όλες να διακριθεί. Μόνο που όλα αυτά τελείωσαν ξαφνικά δέκα ολόκληρα χρόνια πριν. Την τελευταία δεκαετία η χώρα που αγαπούσε το μπάσκετ πρόδωσε την ίδια την αγάπη της. Κατέστρεψε το πρωτάθλημά της, σταμάτησε να παράγει αληθινά μεγάλους παίκτες και οι παράγοντες που διοικούν το σπορ αποφάσισαν να αγαπούν τους διαιτητές πιο πολύ από τις ομάδες και να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Τότε ο Θεός του μπάσκετ αποφάσισε στη μικρή χώρα να δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Της είπε ότι στο Παγκόσμιο της Κίνας που ξεκινά αύριο θα έχει τη δυνατότητα να διακριθεί, αν κάνει σωστά τα βασικά και τα στοιχειώδη και την προίκισε μάλιστα με έναν σπάνιο αθλητή που θεωρείται ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Της ξεκαθάρισε ωστόσο πως αν δεν τα καταφέρει και αυτή τη φορά θα είναι αμείλικτος: τα χρόνια της παρακμής που θα ακολουθήσουν θα είναι αρκετά και πολύ σκληρά. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η ιστορία της συμμετοχής της Εθνικής μας ομάδας στο Παγκόσμιο της Κίνας. Ο σκοπός δεν είναι απλά να υπάρξει μία διάκριση που λείπει από την ομάδα μία ολόκληρη δεκαετία, αλλά να σωθεί και να ξαναφουντώσει η ίδια η αγάπη του κόσμου για το μπάσκετ.