«Σήμερα αισθάνομαι μια ορφάνια…»

Είναι Παρασκευή, σιχτιρίζεις λίγο που έχει καταρρακτώδη βροχή και κίνηση, αλλά ανταμείβεσαι όταν ξεκινάει η αφήγηση του Κώστα Τσιάνου, στο ξύλινο τραπέζι του σπιτιού του και με φόντο το άγρυπνο βλέμμα του δασκάλου του Δημήτρη Ροντήρη – από φωτογραφία. Ο μεγάλος σκηνοθέτης του θεάτρου, μόλις πρόσφατα βραβεύθηκε από την Περιφέρεια Θεσσαλίας επί ημερών Κώστα Αγοραστού, το θέατρο Μύλος στη Λάρισα θα λάβει το όνομά του, αλλά όλα αυτά είναι απλώς η αφορμή για να ταξιδέψεις με τα λόγια του στο ελληνικό θέατρο μετά το ’60, στα λόγια των δασκάλων του (Ροντήρης, Δόρα Στράτου, Κάρολος Κουν), στις μεγάλες επιτυχίες που εκείνος έκανε – όπως την εμβληματική «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη (όχι του Σοφοκλή) με τη Λυδία Κονιόρδου, το θρυλικό Θεσσαλικό Θέατρο και την αναβίωση του μπουλουκιού όπου ο ίδιος πρωτοστάτησε, στις επιθεωρήσεις και στο είδος του λαϊκού θεάτρου που υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων. Ο Τσιάνος όταν μιλάει είναι σαν να κουβαλάει και κάτι από τη μακρά παράδοση της ελληνικής κωμωδίας, είναι όμως συνάμα κι ένας πνευματώδης άνθρωπος με βαθιά έγνοια για τη λαϊκότητα, τη σύνδεση με το παρελθόν, αλλά και τη μέθοδό του που ευελπιστεί να ολοκληρώσει με νέα ανεβάσματα της «Εκάβης» και της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι».