Το εικονοστάσι

Μια φορά έτυχε να μιλήσω με τον Πέτρο Κόκκαλη. Στο καμαρίνι ενός αγαπητού μου φίλου, του Αντώνη Καφετζόπουλου, ύστερα από μια θεατρική παράσταση. Πρέπει να σας πω ότι τον βρήκα εξαιρετικά συμπαθητικό. Δεν είμαι τόσο naive ώστε να μη γνωρίζω ότι το να βρίσκεις κάποιον «εξαιρετικά συμπαθητικό» στην πολιτική δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε, παρότι στην αληθινή ζωή – in real life, που λένε στα χωριά μας – σημαίνει σχεδόν τα πάντα. Θέλω να πω, στην καθημερινότητά μας προτιμούμε να κάνουμε παρέα με εκείνους που συμπαθούμε παρά με τους ομοϊδεάτες μας που αντιπαθούμε (ευχής έργον να συμπίπτουν· πλην, φευ, σπανίως συμπίπτουν). Αυτό το αξίωμα έχει τόσο καθολική εφαρμογή, σε σημείο που – ακόμη και στην πολιτική – να μας υποχρεώνει συχνά να κάνουμε τα «στραβά μάτια»: καταδικάζουμε πιο δύσκολα το παράπτωμα ενός αντιπάλου μας που συμπαθούμε και ρίχνουμε στην πυρά πιο εύκολα έναν ομόφρονά μας που αντιπαθούμε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, έτσι δουλεύει ο ψυχισμός μας