Εστω ότι η υπερψήφιση από τον κ. Θεοχαρόπουλο της Συμφωνίας των Πρεσπών «εξ αντικειμένου υπηρετεί τον κ. Τσίπρα και τους σχεδιασμούς του», όπως δήλωσε η κυρία Γεννηματά. Η δική της απόφαση να τον διαγράψει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝΑΛ δεν υπηρετεί άραγε, «αντικειμενικά» πάντα, τους πολιτικούς σχεδιασμούς των αντιπάλων της; Δεν μειώνει την αξιοπιστία του ΚΙΝΑΛ η διαγραφή, αφού πριν από μία εβδομάδα ο εκπρόσωπος Τύπου κ. Χρηστίδης δήλωνε ρητά ότι «δεν υπάρχει θέμα κομματικής πειθαρχίας στην ψηφοφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών»; Και η έλλειψη αξιοπιστίας δεν απομακρύνει άραγε ψηφοφόρους από το ΚΙΝΑΛ, στέλνοντάς τους στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ και στα σπίτια τους;

Το θέμα δεν είναι «πόσες μεραρχίες έχει ο πάπας;», πόσοι ψηφοφόροι θα ακολουθήσουν τον Θανάση Θεοχαρόπουλο αν τελικά αποχωρήσει ή εκδιωχθεί από το ΚΙΝΑΛ – μάλλον διαθέτει λιγότερους από οποιονδήποτε νυν βουλευτή του πρώην ΠαΣοΚ· ίσως το ίδιο ισχύει και για τον Σταύρο Θεοδωράκη και για τον Γιώργο Καμίνη. Το θέμα είναι τι εκφράζει ο πάπας και αν ως συμβολική παρουσία επιτρέπει να συγκροτηθούν μεραρχίες από άλλους, αρμοδιότερους. Το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε να συγκεντρώσει τις μεραρχίες του «διευρυμένου Κέντρου» και τείνει να καταλήξει λόχος του ΠΑΣΟΚ του 6%.

Επειδή οι νυν βουλευτές έχουν περισσότερες μεραρχίες από τον κ. Θεοχαρόπουλο, μάλλον θεωρούν δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από την απουσία του: οι ίδιοι θα επανεκλεγούν και ίσως η οριστική απομάκρυνσή του να εξυπηρετεί, διότι θα υπάρχει μια κενή βουλευτική θέση να προσφερθεί σε κάποιον – «αντικειμενικά» πάντα, προφανώς όλοι οι βουλευτές έχουν τις καλύτερες προθέσεις για κάθε εσωκομματικό ανταγωνιστή τους και δεν έχουν στον νου πάρεξ το συμφέρον του έθνους και του λαού.

Ισως όμως έτσι επιβραβευθούν, σε βαθμό που ούτε ο ίδιος φανταζόταν, οι αναλυτικές ικανότητες του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, που πριν από έναν χρόνο προέβλεψε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «θα αναδιαμορφώσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό και οριζοντίως, ενδεχομένως, το σύνολο του πολιτικού συστήματος» – να φθάσουμε δηλαδή να μην υπάρχει ούτε το ΚΙΝΑΛ ούτε οι βουλευτές του. Αν όχι αμέσως, πάντως μετά την αναγέννηση του δικομματισμού εκ της τέφρας των αυτοπυρποληθέντων ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των βουλευτών, τουλάχιστον, θα έπρεπε να υπαγορεύει σοφότερες κινήσεις – ίσως υπάρχει ακόμη λίγος καιρός, αλλά πολύ λίγος, ελάχιστος.

Τα δύο πρώτα μνημόνια της περιόδου 2010-2012 διέλυσαν τη Νέα Δημοκρατία (προσωρινά) και το ΠαΣοΚ (οριστικά). Η Συμφωνία των Πρεσπών έρχεται για να διαλύσει άλλα τρία κόμματα: το ΚΙΝΑΛ, το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ.