Να βλέπεις και να καμαρώνεις. Οχι μόνο για τις πράξεις αυτές καθαυτές, που από μόνες τους λένε πολλά. Αλλά και για τη συνέπεια. Για τον τρόπο με τον οποίο ο Ολυμπιακός έκανε την προσφορά… συνείδηση. Την ανταπόδοση, το ενδιαφέρον, την ενεργή συμμετοχή στην κοινωνία. Οπως πρέπει σε έναν ζωντανό οργανισμό που νιώθει και καταλαβαίνει. Ενα αληθινό παράδειγμα για όλους.

Γιατί είναι κάποια πράγματα πολύ μεγαλύτερα από τις νίκες και τους τίτλους. Από τους στόχους του αθλητισμού ή και του πρωταθλητισμού. Και αυτό οι Ερυθρόλευκοι στα χρόνια του Βαγγέλη Μαρινάκη όχι μόνο το κατανόησαν, αλλά το έκαναν δικό τους. Κομμάτι του σύγχρονου χαρακτήρα τους. Κομμάτι της κουλτούρας τους. Μια μεγάλη ιδέα που έγινε πια βαθιά υποχρέωση.

Με δυο λόγια: Να είσαι εκεί. Ετοιμος να απλώσεις το χέρι σου για να υποστηρίξεις εκείνον που το έχει ανάγκη. Αυτό είναι το μήνυμα. Από τον Ολυμπιακό. Προς όλους.

Σε τούτο το ερυθρόλευκο βιβλίο τα κεφάλαια πλέον αμέτρητα. Στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Κεφαλονιά, την Ψέριμο. Πλάι στους πρόσφυγες στο λιμάνι. Στο Ιδρυμα Ελπίδα – που χθες υποδέχθηκε τους Ερυθρόλευκους – και τη UNICEF. Δίπλα σε εκείνους που χρειάζονται όχι μόνο υλική βοήθεια αλλά και την υποστήριξη για να ξαναπατήσουν στις ράγες της κανονικότητας.

Είναι τέτοια η δράση του Ολυμπιακού αυτά τα εννέα χρόνια, που δεν αλλάζει μόνο το κοινωνικό πρόσωπο του κλαμπ ή – σε μια μεγαλύτερη εικόνα – και του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Είναι τόσο έντονη που ξυπνά και ευαισθητοποιεί πολλούς. Απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που μέσα από την αγάπη τους για τους Ερυθρόλευκους έχουν την ευκαιρία να «θυμηθούν» καμιά φορά ανάγκες που η καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε. Ανάγκες που μπορεί να μένουν στη γειτονιά μας ή λίγο πιο μακριά.

Δεν μπορούν να προσφέρουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Μπορούν να ενδιαφέρονται όμως με τον ίδιο τρόπο.

Είναι πολύ δύσκολη η συγκυρία για την Ελλάδα. Μια δεκαετία που κανείς δεν περίμενε ότι μπορεί να μας συμβεί. Μια «εποχή» που κανείς δεν ξέρει πώς και πότε θα τελειώσει. Είναι βολικό να περιμένεις από τους άλλους να βρουν μια λύση. Δεν είναι όμως λειτουργικό. Την κανονικότητα την προκαλείς. Με δράση. Με προσφορά. Με συνείδηση. Καταλαβαίνοντας τη σημασία να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου.

Το διδάσκουν αυτό οι Πειραιώτες με τον τρόπο τους. Και είναι και αυτή μια μορφή ανεκτίμητης προσφοράς τους…

Μακάρι να υπάρξουν και άλλοι που θα ακολουθήσουν!