Με εξαίρεση τον Ντόναλντ Τραμπ, λίγοι αμερικανοί πρόεδροι υπέστησαν τόσο έντονη κριτική όσο, ειδικά στις αρχές της θητείας του, ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Οι επικρίσεις είχαν αρχίσει από τη στιγμή που ανακοίνωσε για πρώτη φορά την υποψηφιότητά του για πρόεδρος των ΗΠΑ. Κύριο «επιχείρημα» των επικριτών του υπήρξε ότι επρόκειτο για έναν ηθοποιό και, μάλιστα, όπως έλεγαν, «αποτυχημένο». Ξεχνούσαν φυσικά ότι είχε ήδη διατελέσει κυβερνήτης της Καλιφόρνιας. Δεν ξεχνούσαν όμως ότι η θητεία του Ρίγκαν στα δημόσια πράγματα των ΗΠΑ ξεκινούσε ουσιαστικά από πολύ πιο πριν, ήδη από τη δεκαετία του ’50, όταν διαδραμάτισε ουσιώδη ρόλο στις πολιτικές ισορροπίες του Χόλιγουντ, κάτι πολύ πιο σημαντικό απ’ ό,τι σήμερα ίσως ακούγεται. Η κινηματογραφική βιομηχανία βρισκόταν στην πλήρη άνθησή της, την ώρα που η μακαρθική πολιτική είχε στοχοποιήσει το Χόλιγουντ συχνά ακόμα και για προδοσία υπέρ της ΕΣΣΔ. Το τι συνέβαινε στο ιερό άβατο του παγκόσμιου κινηματογράφου σε μια περίοδο που παρήγε διεθνείς αστέρες τον έναν μετά τον άλλο, είχε πολιτική επίδραση μέσα από την επιρροή τους στην κοινή γνώμη μιας εποχής στην οποία η τηλεόραση δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί. Ο Ρίγκαν άσκησε ρόλο σε αυτές τις ισορροπίες και η «αριστερά» των αστέρων δεν του το συγχώρησε ποτέ.

Σε αντίθεση όμως με αρκετούς άλλους αμερικανούς προέδρους, ο Ρίγκαν ξεκίνησε την πορεία του στον Λευκό Οίκο στοχοποιημένος, αλλά την ολοκλήρωσε με πολύ μεγάλη εσωτερική και διεθνή αποδοχή. Αναμφίβολα, πέρα από την ανορθωτική πολιτική του στην οικονομία, το μεγαλύτερο επίτευγμά του υπήρξε ότι ανάγκασε τη Σοβιετική Ενωση να γονατίσει. Από τη στιγμή που ανακοίνωσε το δόγμα του για τον Πόλεμο των Αστρων, την ανάπτυξη διαστημικού οπλοστασίου των ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να παρακολουθήσει. Ισως όχι τεχνολογικά, αλλά σίγουρα οικονομικά. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους της, καθώς από εκεί ξεκίνησε η σταδιακή οικονομική κατάρρευση ενός συστήματος που έχασε την ισορροπία του και σταδιακά συμπαρασύρθηκε στην πτώση. Παράλληλα, οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν και στην αλλαγή του χάρτη στην Ευρώπη: η επανένωση της Γερμανίας ήρθε ως αποτέλεσμα της σοβιετικής κατάρρευσης, ενώ άμεσο απότοκό της ήταν και η δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε στα τέλη του 1989, η Γερμανία επανενώθηκε λιγότερο από έναν χρόνο μετά, τον Οκτώβριο του 1990, ενώ, έναν χρόνο αργότερα, τα θεμέλια του κοινού νομίσματος είχαν πλέον τεθεί. Και όλα ήταν αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ έχασε τον Ψυχρό Πόλεμο.

Σήμερα, η περίοδος Ρίγκαν, ο οποίος ήταν και μεταξύ των προέδρων που έγιναν στόχοι δολοφονικής επίθεσης, θεωρείται αναμφίβολα μία από τις κορυφαίας σημασίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι το αεροδρόμιο της αμερικανικής πρωτεύουσας Ουάσιγκτον φέρει εδώ και χρόνια το όνομά του. Οι μόνες επικρίσεις που παρέμειναν στο πρόσωπό του έχουν πλέον να κάνουν με την αξία του ως ηθοποιού και όχι με εκείνη ως προέδρου. Ομως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαφωνούν πια ακόμα και με αυτές. Πράγματι οι ρόλοι του δεν υπήρξαν σπουδαίοι. Ωστόσο, όποιος δει τους «Δολοφόνους», το νουάρ αριστούργημα του Ντον Σίγκελ του 1964 με το οποίο ο Ρίγκαν αποχαιρετά τον κινηματογράφο για να μπει στην πολιτική και να εκλεγεί κυβερνήτης τρία χρόνια αργότερα, ίσως καταλάβει το γιατί.