Μια ομάδα να τη λυπάσαι. Μια ποδοσφαιρική χρεοκοπία. Ενας σύλλογος με κολλημένο στο off το κουμπί του ενστίκτου αυτοσυντήρησης.

Μια άνευ προηγουμένου αποσάθρωση των θεμελίων της άλλοτε κραταιάς Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Κι όμως, στην ουσία δεν άλλαξε τίποτε. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παραμένει η πλουσιότερη ομάδα του κόσμου, η δημοφιλέστερη, διαθέτοντας έναν από τους καλύτερους προπονητές, με γήπεδο που γεμίζει ασφυκτικά.

Ποιο είναι τότε το λάθος που τη γύρισε στην προ Πρέμιερ Λιγκ εποχή, στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980; Τι συνέβη και η φιλοδοξία της περιορίζεται στην κατάκτηση της έκτης θέσης στο πρωτάθλημα, που παίζει στα ντέρμπι σαν αουτσάιντερ και ικανοποιείται με την ισοπαλία;

Από την ημέρα που εγκατέλειψε ο Φέργκιουσον τον πάγκο των Κόκκινων Διαβόλων ο σύλλογος δαπάνησε 900 εκατ. ευρώ κάνοντας τα χατίρια των τριών προπονητών που τον διαδέχτηκαν: κατά σειρά Μόγιες, Φαν Γκάαλ, Μουρίνιο.

Τίποτε όμως δεν κατάφερε να εκκινήσει ξανά τη μηχανή.

Ούτε ο Πογκμπά, ούτε ο Ιμπραΐμοβιτς, ούτε ο  Λουκάκου. Ούτε φυσικά ο Φρεντ, ο Λίντελοφ, ο Αλέξις Σάντσες. Ολοι ακριβοπληρωμένοι και όλοι αποτυχημένοι.

Γιατί; Επειδή η μηχανή που κάποτε σάρωνε τους τίτλους σχεδιάστηκε να παίρνει μπρος με το αποτύπωμα του Φέργκιουσον.

Στην εποχή του Σκωτσέζου η Γιουνάιτεντ δεν λειτουργούσε με τα συνηθισμένα ποδοσφαιρικά πρότυπα αλλά με αυτά που είχε συντάξει και εφάρμοζε ο ξεροκέφαλος Φέργκι. Η ομάδα ήταν προπονητοκεντρική, όλα γύριζαν γύρω από τον δικτάτορα των αποδυτηρίων. Είχε δημιουργήσει δικούς του, προσωπικούς κώδικες. Και κανείς ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τη μέθοδό του, γιατί οι τίτλοι τον δικαίωναν. Είχε χτίσει την επιτυχία της ομάδας πάνω τον μύθο του και φεύγοντας γκρέμισε κάθε πεσσό στον οποίον θα μπορούσε να στηριχθεί ο διάδοχός του. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να απο-φεργκιουσονοποιηθεί η Γιουνάιτεντ. Εως τότε, θα παραμένει έρμαιο στις ορέξεις των μεγάλων της αντιπάλων.