Το 100 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα βήμα, ένα σκαλί μετά το 99. Έχει βέβαια μια συμβολική σημασία. Γι’ αυτό ο πρώτος απολογισμός μιας κυβέρνησης γίνεται όταν κλείσει 100 ημέρες στην εξουσία. Γι’ αυτό τέτοιες μέρες πληθαίνουν τα αφιερώματα για τα «100 βιβλία της χρονιάς» ή τις «100 προτάσεις για δώρα».

Με τον εκατοστό νεκρό μιας τραγωδίας θα μπορούσε να συμβαίνει το ίδιο: αντί για 99 θύματα, θα γράφουμε στο εξής 100. Όμως στην περίπτωση της φονικής φωτιάς στο Μάτι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επειδή ο 73χρονος που εξέπνευσε το Σάββατο υπέστη τα μοιραία εγκαύματα στην προσπάθειά του να σώσει τον εγγονό του: στη ΜΕΘ του Ευαγγελισμού, οι γιατροί τον αντιμετώπιζαν ως ήρωα. Επειδή πάλεψε με τον θάνατο για 145 ημέρες. Και επειδή το τέλος του φέρνει ξανά στην επιφάνεια εικόνες όχι μόνο ηρωισμού, αλλά και ανικανότητας, προκλητικότητας, χυδαιότητας.

Η ανικανότητα αποτυπώνεται στην αντίδραση του κρατικού μηχανισμού εκείνες τις δραματικές ώρες: λάθος υπολογισμοί, ανύπαρκτη ενημέρωση και, κυρίως, εκείνη η εγκληματική εκτροπή της κυκλοφορίας από τη Λεωφόρο Μαραθώνος προς το Μάτι. Η προκλητικότητα, στη διαχείριση της καταστροφής τις επόμενες ημέρες: από την περίφημη σύσκεψη εκείνης της Δευτέρας όπου οι κυβερνητικοί έκαναν ότι δεν ήξεραν τίποτα μέχρι τα γελοία δημοσιεύματα περί εμπρησμών και, κυρίως, τις επισκέψεις του Καμμένου και του Τσίπρα στο Μάτι, όλη εκείνη την αλαζονεία, το υποκριτικό ενδιαφέρον, την αποτίναξη των ευθυνών, το κούνημα του δαχτύλου στους κατοίκους, το μάλωμα όσων τολμούσαν να παραπονεθούν. Να ζεις τον πόνο σου και να πρέπει να υποστείς τους κυβερνητικούς θεατρινισμούς…

Άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί το ίδιο βράδυ, έστω και για λόγους αρχής ή ευθιξίας (μα πού να βρεθούν αυτές οι λέξεις στην εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;), πέρασαν στην αντεπίθεση. Η περιφερειάρχης Αττικής έθεσε και πάλι υποψηφιότητα, ο δήμαρχος Μαραθώνα πέρασε και πάλι στο παράλληλο σύμπαν του «καθαρίζοντας» για τη φωτιά με ένα 29σέλιδο υπόμνημα. Και όταν κρίθηκε ότι ο σάλος είχε κοπάσει, τα δάκρυα είχαν στερέψει, η τραγωδία είχε αρχίσει να ξεχνιέται, ήρθε η χυδαιότητα. «Ρένα Δούρου, ακόμα να παραιτηθείς;» σάρκασε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας στο Facebook όταν μαίνονταν οι φλόγες στην Καλιφόρνια.

Για τις ευθύνες των ανεύθυνων έχουν επιληφθεί ήδη οι εισαγγελείς. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Εχει επιτακτική σημασία να μην ξεχάσουμε όλα αυτά που συνέβησαν. Ολα. Γιατί δίπλα στον Πολάκη υπάρχουν οι νέοι από τις πυρόπληκτες περιοχές που έστειλαν ένα μήνυμα από τέσσερις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με τις λέξεις «We feel you California». Δίπλα στον Καμμένο υπάρχουν οι φωτογραφίες του Πίττα και το ρεπορτάζ του Τέλλογλου. Δίπλα στους φαντασμένους εξουσιομανείς υπάρχουν 100 πρόσωπα, 100 ανθρώπινες ιστορίες, 100 ζωές που έληξαν απότομα.

Δίπλα στην τοξική Ελλάδα υπάρχει η Ελλάδα των ανώνυμων καθημερινών ηρώων.