Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούμε όλες τις κυβερνητικές παραστάσεις, όπως άλλωστε παρακολουθούσαμε ανέκαθεν όλα τα είδη θεάτρου, δράματα, τραγωδίες – αρχαιοελληνικές κυρίως -, κωμωδίες, κωμειδύλλια, παρλάτες, πρόζα, μονολόγους, επιθεωρήσεις. Με το μεγάλο, ανεπανάληπτο πλεονέκτημα της περίπτωσης του θιάσου του κυβερνοσύριζα ότι τα ‘χεις εδώ, μπροστά σου, όλα τα είδη σε ένα. Και όχι απλώς στην «οικονομική συσκευασία», ή μάλλον παράσταση, του ενός, αλλά εντελώς δωρεάν.

Στη Βουλή, στην τηλεόραση, σε συνεντεύξεις, σε συγκεντρώσεις, παντού… Αν και μερικοί, θεατρόφιλοι και μη, πιστεύουν ότι φαίνεται απλώς χωρίς εισιτήριο στην είσοδο, μπαίνεις μέσα και παρακολουθείς δωρεάν, αλλά πληρώνεις τα κέρατά σου στην έξοδο, σου σκίζουν το γκρόβερ. Ενιγουέι, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που περιγράφονται τα πράγματα, το ύφος των ηρώων, η αφήγηση των μύθων, ο στόμφος και η ένταση, τα φωνητικά και οι οιμωγές του χορού που ψηφίζει με τα χέρια ψηλά, η περιστρεφόμενη – προς όλες τις κατευθύνσεις – σκηνή, ο από μηχανής Ιερώνυμος θεός, οι δραματικές εκφράσεις των ηθοποιών που κουνάνε το δάχτυλο – αν και αναλώσιμοι – και ιδίως βεβαίως το τουπέ του πρωταγωνιστή, του ζεν πρεμιέ, που ως νέος κύκλωψ, μεθυσμένος από μεγαλείο, πάουερφουλ, όλους τους υπόλοιπους τους τρώει, έναν έναν. Με το σηκωμένο, μετά συγχωρήσεως, φρύδι, με το συνοφρυωμένο βλέμμα και το γεμάτο ρυτίδες μέτωπο, ιδίως όταν εμφανίζεται ως ο ηγέτης του άλλου μετώπου, του προοδευτικού, ούτως ειπείν.

Πότε προβληματισμένος, σκεπτικός και κάπως βαρύς, με τους ώμους να χρήζουν ευθυγράμμισης και ζυγοστάθμισης, λόγω του ότι επ’ αυτών φέρει, εντελώς μόνος, το βάρος και την ευθύνη μιας ολόκληρης χώρας, ομού και του ηρωικού λαού της. Και πότε, την ίδια στιγμή μάλιστα, καλαμπουρτζής και χιουμορίστας με τα ανεκδοτάκια του, τσαχπίνης, παιγνιώδης, γελαστερός και καραμπουζουκλής. Με κάτι θανατηφόρα αστεία που παγώνει το αίμα σου και με μιαν εξίσου φονική επίδειξη γνώσεων. Οι μανάδες, παρ’ όλη τη σκληράδα του ενίοτε, βλέπουν στο πρόσωπό του τον γλυκούλη τον γιόκα τους που έφυγε στα ξένα – χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτός τον έδιωξε – κι οι συμπεθέρες λιμπίζονται έναν πολύφερνο γαμπρό – χωρίς να διασχίζει τον νου τους ο θανάσιμος κίνδυνος που θα διέτρεχε η νυφούλα. Κι είναι και το ρολάκι που παίζει, ο λεγάμενος, πολύ σένιο και πολυεπίπεδο. Και βάθος έχει και πλάτος και συμβολισμούς. Είναι τρυφερός και συναινετικός, όταν δέχεσαι να υπηρετήσεις το σχέδιό του και πολύ σκληρός, άτεγκτος, έως και απειλητικός όταν δεν!

Μέχρι φυλάκα μπορεί να σε χώσει, κατόπιν παραγγελίας Πάολο Πόλακ ή Μίμη Ρασπούτιν, αν αρνηθείς την μεγαλοθυμία του και δεν δηλώσεις υποταγή. Τότε μάλιστα σου απαγγέλλει εσένα κατηγορίες βαριές, περί επαράτου δεξιάς ώς και ακροδεξιάς απόκλισης, παρ’ όλο που αυτός, ο ίδιος, έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με τον σωσία τού Βίκτορ Ορμπαν. Αλλά είναι καλλιτέχνης ρολίστας, όμως. Κι οι πιο άσπονδοι εχθροί του το παραδέχονται. Ουδείς μπορεί να το αρνηθεί, αν και ορισμένοι, μίζεροι και μικροπρεπείς, ζηλεύοντας το ξεχειλισμένο ταλέντο του ισχυρίζονται πως συνεχώς μιμείται παλαιότερον πολυτάλαντο μεγάλο ηθοποιό και στη φωνή και στις κινήσεις και στις λέξεις, με χρονοντούλαπα, με τρένα που να κατέβει όποιος δεν θέλει, με μαζί θα προχωρήσουμε και ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Μόνο το όνομά μας είναι η ψυχή μας, άλλαξε και το ‘κανε Βόρεια Ψυχή μας. Ψυχή βαθιά…

Ιδιος κι απαράλλαχτος, ο εκλιπών. Κάποιος, μάλιστα, κακεντρεχής, τον έγραψε Αντρέξη και είπε πως περιμένει τη στιγμή που θα τον δούμε να κάνει νεύμα σε καλλίπυγον κυρία να κατέλθει τη σκάλα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους. Ως προς δε τους ρόλους που έχει υποδυθεί, ούτε να το συζητάμε. Τι Σταυρίδη, τι Γκιωνάκη, τι Μπάρκουλη και βέβαια Ξανθόπουλο συνεχώς, Παπαμιχαήλ, στον Παπαφλέσσα αλλά και η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης, Κούρκουλο (στον Αστραπόγιαννο και Κοινωνία ώρα μηδέν και οι Αδίστακτοι και Κατάχρηση Εξουσίας, σε όλα), για να περιοριστούμε στο ελληνικό σινεμά, μόνο. Πότε πολεμικός πότε πασιφιστής, ντόμπρος και λεβέντης, διπρόσωπος και ύπουλος – σαν τον Αρτέμη Μάτσα, ένα πράγμα… -, ακτιβιστής και επαναστάτης, διαπραγματευτής με άφτρες και φλύκταινες, ώς και άκαρδος εφαρμοστής Μνημονίων. Αρης του ΕΛΑΣ, Ζέρβας των Αγγλων και Πιουριφόι του Τραμπ, σε όλα άψογος και πειστικός, αλλά και αρκετά πιεστικός, βεβαίως, βεβαίως. Μόνον έτσι κερδίζονται τα Οσκαρ, θα μου πείτε, ενίοτε δε και οι εκλογές, και έχετε δίκιο. Και μάλιστα πικρό.

Το θέμα όμως που έχει συνταράξει το φιλοθέαμον κοινό, το πελατολόγιο που λέμε και όχι μόνο, είναι ότι εδώ και καιρό έχει χαθεί από τη σκηνή ο εύσωμος παρτενέρ, που μέχρι πρότινος δεν έλειψε ούτε από το σανίδι ούτε από γυρίσματα. Που έπαιζε εντός, εκτός, εναλλάξ, τον στρατηγό Λάμαχο, τον ναύαρχο Κουντουριώτη και τον πτέραρχο ιππικού με ελικόπτερα Ρόμπερτ Ντιβάλ στην Αποκάλυψη Τώρα. Θυμάστε, με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ, ως ομοϊδεάτης μάλιστα του μουσουργού αλλά και του βομβαρδιστή, ο Νούλης. Πού να ‘ναι άραγες αυτό το παιδί; Πού να χάθηκε; Μάλλον κάτι θέλουν να μας πουν οι καλλιτέχνες, αλλά ας μην το σκαλίσουμε άλλο, επί του παρόντος. Ας περιμένουμε μια βδομάδα και βλέπουμε. Η παράσταση δεν τελείωσε ακόμα.