Η σύμπτωση ήταν διαβολική. Την ίδια μέρα που στην Αθήνα γινόταν γνωστό πως ανοίγουν οι λογαριασμοί του Κώστα Σημίτη, στο Ευρωκοινοβούλιο συζητούσαν την υπόθεση Γεωργίου ως δείγμα μιας εκτός ευρωπαϊκών ειωθότων έλλειψης σεβασμού στο κράτος δικαίου, αλλά και ως επιτομή των fake news. Τη μέρα, δηλαδή, που επιβεβαιωνόταν η επίθεση εναντίον τής – κατά Βαγγέλη Βενιζέλο – «εμβληματικής φυσιογνωμίας του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας», στα όργανα της Ενωσης απορούσαν πώς γίνεται να ζει εξόριστος στην Αμερική ένας κρατικός λειτουργός επειδή απλά έκανε τη δουλειά του. Οταν εντός ελληνικών συνόρων δεν αντιμετωπίζονται σαν αποσυνάγωγοι εκείνοι που παραποίησαν τα στατιστικά στοιχεία και απέκρυψαν το θηριώδες έλλειμμα του 2009. Υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ των δύο φαινομενικά άσχετων γεγονότων: Η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας. Ή μάλλον ο κίνδυνος να εξαφανιστεί η συγκεκριμένη ταυτότητα. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο, άλλωστε, δεν ήταν ποτέ μόνο τα χρήματα. Ηταν πρωτίστως οι ανοιχτοί ορίζοντες.

Σύγκρουση

Η – για να το πούμε με ένα παράδειγμα – δυνατότητα που είχε η μεσαία τάξη την επάρατη για τους συριζαίους εποχή Σημίτη να στέλνει τα παιδιά της στα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού, που τόσο απεχθάνονται οι φανατικοί του πολακικού δόγματος, βρισκόταν στα πριβέ δωμάτια του κλαμπ των ισχυρότερων του πλανήτη. Ηταν ένα κράτος που διαπραγματευόταν για να επιτυγχάνει εθνικούς στόχους, όπως την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η Ελλάδα της τρίτης συνιστώσας της πρώτης φοράς Αριστερά είναι εκείνη των Greek statistics. Ο Γιούνκερ είχε πει, ενθυμούμενος τη μέρα που έμαθε για αυτά, πως ήταν θυμωμένος. Οτι είχε εκπλαγεί όχι γιατί το έλλειμμα ήταν υψηλότερο, αλλά επειδή «ήταν δυσθεώρητα υψηλότερο». Ηταν η στιγμή που το brand Ελλάδα έγινε συνώνυμο της αναξιοπιστίας. Και έκτοτε οι εταίροι αντιμετωπίζουν τη χώρα ως αφερέγγυα. Εχει, λοιπόν, δίκιο σε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει πως πολεμά το σημιτικό παρελθόν. Πράγματι συγκρούονται δύο κόσμοι. Μόνο που όπως αποδεικνύει καθημερινά το ύφος του, η σύγκρουση δεν είναι οικονομική. Δεν είναι καν πολιτική. Είναι πολιτισμική.