Κάποιον καιρό διάφοροι διέδιδαν πως ο σολομός κάνει καλό στην καρδιά, στις αιμορροΐδες, ή δεν ξέρω πού αλλού και υπήρχε κόσμος που τον έτρωγε με πάθος, αγόραζε πεντάκιλα, είχε πάντα έτοιμο βρασμένο στο ψυγείο και μερικοί κολλημένοι με την υγεία (νέα ψύχωση αυτή) τον κατασπάραζαν για πρωινό – μέχρι που βγαίνουνε κάποιοι άλλοι σε διάφορα περιοδικά και λένε πως ο σολομός κάνει κακό και καλύτερα να τον αποφεύγετε. Φάτε μπρόκολα. Ή, αντί να τρώτε σολομό, διαβάζετε Παλαμά.

Τώρα πολλοί έχουνε αρχίσει να βοσκούν ανηλεώς καρότα, να καταλύουν παλαμίδες, γκαρμπολάχανα, ή ουρές πεσκανδρίτσας επειδή διάβασαν στο Ιντερνετ  ή τους είπε κάποιος στο μπαρ ότι έτσι αντιστέκονται στα γηρατειά, πως αυτές οι τροφές κάνουνε καλό στον πυλωρό και ενισχύουν την ακοή – οπότε θα ακούνε καλύτερα τον Αντώνη Ρέμο και την Πάολα.

Προ ετών μας είχανε καταστήσει εγκύους με τη λεκιθίνη. Και πήγαιναν όλοι κι αγόραζαν κουτιά λεκιθίνης σε σκόνη, σε χάπια, σε υπόθετα – μέχρι που διαπιστώθηκε πως η λεκιθίνη προκαλεί καρκίνο ή δεν θυμάμαι τι, και απαγορεύτηκε η κατανάλωσή της στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες, οπότε τώρα προτιμούνε να φάνε ενάμισο κιλό διαβολόχορτο παρά τρία γραμμάρια λεκιθίνη.

Υπάρχει η τάση τα τελευταία χρόνια να προπαγανδίζονται διάφορες τροφές σαν το νερό του Καματερού – κι ένα σωρό κόσμος τρέχει πίσω από αυτή τη μόδα: βιολογικά, μη βιολογικά, ιχθυοτροφείου ή όχι – σου λέει ο άλλος πάρε τσιπούρα αλανιάρα, είναι πιο υγιής. Και πού ξέρω τι τρώει μια αλανιάρα, αν δεν έχει τραφεί με υπολείμματα από χημικές τουαλέτες διερχόμενων πλοίων, ή με όλα αυτά που μολύνουνε  τις ήδη βρωμισμένες θάλασσες – ενώ στο ιχθυοτροφείο οι τροφές είναι ελεγχόμενες. Είναι; Ποιος ξέρει; Είσαι εκεί όταν ταΐζουνε τις τσιπούρες; Και πού ξέρεις αν οι τροφές δεν περιέχουνε λεκιθίνη ή τριμμένο σολομό;

Δεν βγάζεις άκρη. Στο μεταξύ έχουνε πολλαπλασιαστεί τα έντυπα που λένε τι περιέχει τι και ποιο προϊόν έχει την τάδε βιταμίνη και πού κάνει καλό το καθετί – θαρρείς κι όλοι έχουμε βγει από βιοτεχνία κι έχουμε ίδιο οργανισμό: για παράδειγμα, συμβουλεύουνε όλοι να πίνουμε χυμό πορτοκαλιού, αλλά εγώ αν πιω ένα μπουκάλι βότκα δεν με πειράζει, αν ρουφήξω ένα ποτήρι χυμό πορτοκαλιού με ρημάζει το στομάχι στον πόνο. Οπότε προτιμώ χυμό βότκας. Κάθε οργανισμός είναι μοναδικός και διαφορετικός σε κάθε ηλικία – στα είκοσι πέντε μου έτρωγα τον αγλέορα και ήμουνα σαν λικουρίνος, τώρα αν φάω πάνω από ένα γεύμα τη μέρα στρογγυλεύω και γίνομαι σαν το φουσκωτό ανθρωπάκι της Michelin. Πριν δεν με πείραζε το πιπέρι – τώρα άμα το φάω νιώθω σαν να έχω καταπιεί φλόγιστρο.

Κατά καιρούς αποπειράθηκα να κάνω δίαιτες με υπολογισμό θερμίδων – μάταια: μ’ έπιαναν πείνες, ίλιγγοι και φουσκοθαλασσιές, οπότε συνειδητοποίησα πως η καλύτερη δίαιτα είναι απλώς να τρώω λίγο απ’ όλα και να μην κάνω τις παλιές νεανικές βιαιοπραγίες με το αλκοόλ: δυο βότκες φτάνουν – άντε και καμιά μπίρα. Αν πιω παραπάνω γίνομαι Μίκι Μάους.

Ολα μπορούν να συμβούν – υπάρχουν άνθρωποι που το ρετσινόλαδο τους προκαλεί δυσκοιλιότητα. Αλλοι πιστεύουνε πως τα σαλιγκάρια φέρνουνε καλύτερη στύση, ή πως το γάλα της γαϊδάρας εξαφανίζει τις ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια. Ετεροι μιλούν για τον ιδρώτα του κροκόδειλου, ή πώς το κάτουρο του ρινόκερου κάνει καλό στις αρθρώσεις – τώρα θα πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Απλός ο λόγος: για να μη γράψω περί του κοσμηματοπωλείου. Τον μπελά σου θες;

Πάλι στη σχετική (τρόπος του λέγειν) συζήτηση που έχει ανοίξει διακρίνεις τα τρία βασικά είδη κουβέντας, ως συνήθως: πρώτον πολεμική, δηλαδή προπαγάνδα. Δεύτερον ανάλυση – που γίνεται κατ’ ελάχιστον διότι απαιτεί ψυχραιμία και επαρκή διάθεση στοιχείων, που δεν υπάρχουν ακόμα. Και τρίτον, ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, που είναι το κυρίαρχο. Προκαταλήψεις, εμμονές, αφαιρετική σκέψη, προσηλυτισμός, ιδεοληψίες, φανατισμός και βρισίδια είναι το υλικό της κουβέντας. Ασε που και λόγω επικείμενων εκλογών τα πράγματα έχουν αγριέψει και τα πάντα αποτελούν ορυκτό προπαγάνδας, ακόμα και τα πιο άσχετα. Εδώ έφτασε ήδη ο Πρόεδρος της Βουλής να ασχοληθεί με την υπόθεση του κοσμηματοπωλείου δηλώνοντας με πεποίθηση, ως νέος Τζο Νέσμπο που έχει κάνει εξονυχιστική έρευνα: «Ηταν καθαρή δολοφονία».  Δεν είπε καν «φόνος», αλλά δολοφονία, λέξη που περιέχει το συνθετικό «δόλος» – πάλι καλά που δεν βρήκε και καμιά συνωμοσία ανατροπής της κυβέρνησης που εξυφαίνεται στα χρυσοχοεία της Ομόνοιας τα οποία χειραγωγεί η εταιρεία εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής.

Κι όλα αυτά έχουνε προκαλέσει διαδηλώσεις, απειλές, βρισίδια και βέβαια σε ποια βάση να διατυπώσεις άποψη, όταν δεν έχει τελειώσει η ανάκριση, η ιατροδικαστική εξέταση απαιτεί και τοξικολογικές εξετάσεις και υπάρχει και το δικαστήριο για να αποφανθεί. Μιλώντας τώρα κανείς, χωρίς στοιχεία, μόνο τις προκαταλήψεις του μπορεί να εκφράσει – ή να διολισθήσει σε έναν ξεπεσμένο στωικισμό. Συνήθως να επαληθεύσει εκείνο που πιστεύει από πριν, ερήμην των γεγονότων. Και πέρα απ’ αυτά, η συζήτηση πήρε ιδεολογικό και μελοδραματικό χαρακτήρα. Εγινε αφορμή, ως συνήθως, για κλισέ συνθήματα και για μια δευτερογενή, εμφύλια επιθετικότητα ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Και δεν ξέρω τι μπορεί να μας καλμάρει.

Τι να πιούμε, τι να φάμε για να ηρεμήσουμε; Τι λένε τώρα τα περιοδικά υγείας; Μην πάμε σε λύσεις Καρανίκα – ίσως λίγο αλκοόλ θα ήταν καλό, αλλά σε ορισμένους προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα. Να πιούμε κάνα ποτήρι λεβάντα, που χαλαρώνει τις συνάψεις και φέρνει υπνηλία; Να πιούμε μανδραγόρα, που τραγουδάει ο αξέχαστος Νίκος Παπάζογλου στο τραγούδι του Γιώργου Ζήκα; Διότι, απ’ την άλλη είναι και το θέμα του πάχους – δεν υπάρχει και βότκα free, που θα ήταν κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.