Οταν εξελέγην βουλευτής τον Ιούνιο του 2017 και πήγα για πρώτη φορά στη Βουλή των Κοινοτήτων φορώντας την παλιά μου στολή τού ταχυδρομικού υπαλλήλου, ένας φρουρός με ρώτησε τι είχα έρθει να παραδώσω. «Δικαιοσύνη για τους εργαζομένους» του απάντησα. Εμφανίστηκα φορώντας στολή εργασίας διότι ήθελα να υπογραμμίσω το πόσο υπερήφανος είμαι για την εργατική μου καταγωγή.

Ηθελα, επίσης, να αποτίσω φόρο τιμής στον ιδρυτή του Εργατικού Κόμματος Κιρ Χάρντι – ένα άλλο τέκνο του Λάναρκσιρ της Σκωτίας – ο οποίος είπε «όχι» στο ημίψηλο και το φράκο που φορούσαν τότε οι πολιτικοί και εμφανίστηκε στο Ουέστμινστερ φορώντας τουίντ σακάκι για να ορκιστεί βουλευτής του Γουέστ Χαμ Σάουθ το 1892.

Ωστόσο, άνθρωποι όπως εγώ, εργάτες που έχουν βγει μέσα από τα συνδικάτα, σήμερα είναι είδος προς εξαφάνιση, όχι μόνο στο βρετανικό Εργατικό Κόμμα αλλά και στα κόμματα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη. Και νομίζω ότι αυτό είναι επικίνδυνο. Διότι αν θες να εγγυηθείς τη δικαιοσύνη για τους εργαζομένους, πρέπει πρώτα να κατανοήσεις πώς ζουν οι άνθρωποι που επιδιώκεις να εκπροσωπήσεις, όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αλλά μέσα από μια πραγματική εμπειρία ζωής.

Στη Σκωτία αυτό δεν είναι η μόνη απειλή. Εδώ υπάρχει ένα εθνικιστικό κόμμα στην κυβέρνηση που προσπαθεί κι αυτό να «κλέψει» τα ρούχα της εργατιάς. Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (SNP) φαντασιώνεται τον εαυτό του ως κληρονόμο των παλιών αξιών του Εργατικού Κόμματος φορώντας κεντροαριστερό μανδύα. Είναι ανησυχητικό ότι έχουν καταφέρει να πορευτούν με αυτή τη φαντασίωση για περισσότερο από μία δεκαετία. Μιλούν αριστερά αλλά πράττουν δεξιά.

Το SNP παρουσιάζεται ως ανάχωμα ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης των Συντηρητικών στο Ουέστμινστερ, αλλά στην πραγματικότητα η στάση του είναι άτολμη. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια γραμμή παραγωγής περικοπών που απλώς κάνει μικρές αλλαγές σε ασήμαντες λεπτομέρειες. Αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες που έχει το Κοινοβούλιο στο Εδιμβούργο για να μειώσει τον αρνητικό αντίκτυπο του προγράμματος αυτού. Διότι γι’ αυτούς, προκειμένου να υπηρετήσουν τον σκοπό της ανεξαρτησίας, είναι πιο σημαντικό να δημιουργήσουν μια αίσθηση αδικίας με υπαίτιο όχι την ατζέντα λιτότητας, αλλά την «αγγλική κυριαρχία».

Είμαι πεπεισμένος ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες. Για εμένα, και για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, ο σκοπός ήταν πάντα και θα εξακολουθήσει να είναι η εργατική τάξη μας, όχι η χώρα μας. Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν.

Ο Χιου Γκάφνεϊ είναι βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας