Είστε έτοιμος για τους αγώνες του Βερολίνου;

Εχω κάνει μια καλή προετοιμασία και ελπίζω να φέρω μετάλλιο. Κάνω άλμα εις μήκος και αγώνες δρόμου 100, 200 και 400 μέτρων. Οι επιδόσεις μου δείχνουν ότι είμαι καλύτερος στο μήκος, αλλά ως διπλός ακρωτηριασμός μπορώ να έχω καλύτερα αποτελέσματα στα 200 και τα 400 μέτρα.

Ως διπλός ακρωτηριασμός…

Μου το εξηγείτε;

Διπλός ακρωτηριασμός σημαίνει ότι έχω δύο ελάσματα και άρα μπορώ να κρατήσω καλύτερα δυνάμεις για το τέλος. Ο αρτιμελής και αυτός που έχει το ένα πόδι θα κουράσει την ποδοκνημική του, η οποία παίρνει και όλο το βάρος. Η ποδοκνημική για τον αθλητή είναι το σημείο που δέχεται την περισσότερη πίεση, κυρίως στον στίβο. Επομένως, έχοντας τα ελάσματα στο τέλος, στα 400 μέτρα και σε αθλήματα αντοχής αντέχω λίγο περισσότερο. Φυσικά, δεν έχω έλεγχο της ποδοκνημικής και δεν έχω και στήριξη. Αρα τα πρώτα μέτρα, η εκκίνησή μου είναι κακή. Αυτή παλεύουμε να τη βελτιώσουμε, αλλά ποτέ δεν θα φτάσω τον αρτιμελή. Οσο όμως ανεβαίνουν τα μέτρα, η σχέση αυτή αλλάζει υπέρ μου. Το ίδιο ισχύει και στο μήκος.

Ο αθλητισμός υπήρχε πάντα στη ζωή σας;

Οχι όπως τώρα. Γυμναζόμουν όπως όλα τα παιδιά. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα λειτουργήσει σωτήρια για μένα.

Αν σας ζητούσα να κάνετε ένα φλασμπάκ, πού θα σταματούσατε;

Μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 2012 ήμουν ένα νορμάλ παιδί. Εργαζόμουν, γιατί δεν ήμουν πολύ του διαβάσματος, οπότε από ένα σημείο και μετά αποφάσισα ότι θα πρέπει να βγάλω χρήματα για να κάνω αυτά που ήθελα. Οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα. Ο αθλητισμός μού άρεσε από τότε που ήμουν μικρός, όμως δεν είχα καταφέρει ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά. Υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά από ένα σημείο και μετά κατάλαβα ότι ηλικιακά δεν με έπαιρνε να το κυνηγήσω. Οσοι κάνουν στίβο ασχολούνται από μικροί για να φτιάξουν καλή ποδοκνημική. Η ειρωνεία είναι ότι με το ατύχημα δεν είχα πια κακή ποδοκνημική.

Την ημέρα του ατυχήματος τη θυμάστε;

Ηταν βράδυ, ήμουν με το ποδήλατο, πήγα να περάσω τη διάβαση του τρένου στην Ιερά Οδό. Τα πόδια μου ήταν πολύ χτυπημένα, δεν μπορούσαν να τα σώσουν. Δεν λιποθύμησα, τα έζησα όλα. Εκείνο που θυμάμαι έντονα όμως και συνειδητοποιώ ότι ακόμα ισχύει ευτυχώς ήταν πως είχα από την αρχή ανθρώπους δίπλα μου. Αυτός είναι ο πλούτος για μένα.

Οταν σας είπαν ότι θα χάσετε τα πόδια σας, ποια σκέψη κάνατε;

Δεν μου το είπαν. Αυτό που με έκαιγε ήταν να ζήσω και να μην πονάω. Μπήκα χειρουργείο, ξυπνάω, δεν είχα τα πόδια μου, αλλά ήμουν χαρούμενος. Περίεργο, ε; Δεν είχα αυτήν τη σκοτεινιά εκείνης της βραδιάς, τα απαίσια συναισθήματα την ώρα του ατυχήματος. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα τους γονείς μου, τους φίλους μου. Ενιωσα ότι όλα ήταν καλά.

Δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα είστε ο ίδιος άνθρωπος;

Ο ίδιος σίγουρα δεν θα ήμουν. Αλλά όφειλα στον εαυτό μου – ιδιαίτερα μετά τη δοκιμασία που πέρασα – να μην το βάλω κάτω και να σταθώ όρθιος. Εφτιαξα διαφορετικά μονοπάτια στο μυαλό μου. Αφόπλισα την αρνητικότητα και είδα μόνο τα θετικά. Ημουν ζωντανός και μπορούσα να ξεκινήσω ξανά.

Δεχθήκατε ψυχιατρική βοήθεια;

Οχι. Στο νοσοκομείο που μου το πρότειναν τους είπα «πηγαίνετε στη μητέρα μου, το έχει πιο πολύ ανάγκη». Τη μεγάλη όμως ώθηση και αυτό που μπορώ να πω ότι με έσωσε από οποιαδήποτε άλλη ψυχική νόσο που θα μπορούσε να έρθει είναι ο αθλητισμός. Βεβαίως δεν ήταν εύκολο γιατί έπρεπε να βρεθούν τα 20.000 ευρώ για τα ελάσματα. Στην Ελλάδα δυστυχώς αυτά δεν τα παρέχουν όπως στη Νορβηγία, για παράδειγμα, αλλά και σε άλλες χώρες. Το σημαντικό είναι πως από τη στιγμή που άρχισα να προπονούμαι, να μπαίνω στο γήπεδο, ένιωσα υπέροχα. Η απόφασή μου να πάω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες ήταν πραγματικά σωτήρια.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή σας, όπως μου λέτε, και η αλληλεγγύη των ανθρώπων. Εσείς υπήρξατε αλληλέγγυος;

Εκανα πάντα αυτό που έλεγε η καρδιά μου και το ένστικτό μου. Προσέφερα ό,τι θεωρούσα καλό, θετικό και ότι μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο και τον συνάνθρωπο ταυτόχρονα.

Αλλαξε όμως η εμπειρία σας μετά το ατύχημα.

Σωστά. Συνειδητοποίησα πως ήμουν τυχαία αλληλέγγυος. Αυτή είναι η διαφορά του «τώρα» με το «τότε». Σήμερα γνωρίζω γιατί επιλέγω να κάνω το καλό, τότε το έκανα με έναν τρόπο αυθόρμητο και φυσικό. Θα μπορούσα βέβαια να μην είμαι και να το εξελίξω. Γινόταν με έναν τρόπο περίεργο, έβλεπα ότι μέσα από την προσφορά ευεργετούμαι εγώ, άρα και οι άλλοι. Μετά το ατύχημα μπορώ να σου πω ότι όσο μεγαλώνω ξέρω γιατί το κάνω και πώς θα το κάνω.

Αλήθεια, στήριξη από το κράτος είχατε;

Από το 2015 μέχρι το 2017 έχω πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο ακόντιο, στο μήκος, πέμπτη θέση στην Παραολυμπιάδα και παγκόσμιο ρεκόρ. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμη το κράτος μού χρωστάει χρήματα κι εγώ παλεύω να κάνω αθλητισμό. Φέτος λένε ότι θα μας δώσουν ό,τι μας οφείλουν από το 2015. Για να δούμε.

Παρατηρείτε διαφορετικά βλέμματα πάνω σας μετά το ατύχημα; Πώς σας κοιτάζουν τα κορίτσια;

Α, είναι μια χαρά! Το διαφορετικό προκαλεί την περιέργεια. Πρόσφατα είχα ένα φλερτ μέσα στο τρένο με ένα κορίτσι. Στην αρχή, επειδή δεν ξέρουν πώς μπορεί ν’ αντιδράσει ο άλλος, με πλησιάζουν διστακτικά. Αλλά μετά είναι όλα φυσιολογικά. Το ατύχημα και οι απορίες για τα πρόσθετα μέλη είναι απλώς η αφορμή για συζήτηση.

Την πρώτη μέρα στην προπόνηση τη θυμάστε;

Δεν ήταν ακριβώς η πρώτη. Εκανα μεγάλη προσπάθεια να συνηθίσω τα πρόσθετα μέλη για να περπατάω σωστά και μέσα στο γήπεδο τα ελάσματα. Στην αρχή ο βηματισμός μου ήταν βαρύς και αργός. Δυσκολευόμουν απίστευτα. Ενα πρωί όμως συνειδητοποιώ ότι περπατούσα με μεγάλα βήματα γρήγορα και σίγουρα, ένιωθα τον αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο. Ενιωσα τη ζωή μέσα μου εκείνη τη στιγμή και πήγαινα να κάνω αυτό που αγαπούσα. Εκεί σοκαρίστηκα και είπα «αυτό θέλω! Η ζωή είναι ωραία!».