Το πιο ωραίο για το θάνατο του Ντιόγκο Ζότα το διάβασα κάπου στο διαδίκτυο:
«Σήμερα δεν σκοτώθηκε ένας γνωστός ποδοσφαιριστής.
Πέθανε κάποιος σύζυγος και η γυναίκα του έμεινε χήρα.
Πέθανε κάποιος γιός με τη μάνα να θρηνεί και τα δυο της παιδιά.
Πέθανε κάποιος πατέρας και άφησε τα παιδιά του ορφανά.
Όταν οδηγείς, μην προκαλείς την τύχη σου..»
Για να είμαι ακριβής δεν ήταν από τα πιο ωραία, αλλά το μόνο ωραίο που διάβασα. Όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν απλά της πλάκας, αλλά αν τα πετούσες σε κάδο θα έβγαιναν τα υπόλοιπα αντικείμενα από μέσα φωνάζοντας «τι μας κουβαλήσατε αυτά τα σκουπίδια…»
Ποια η χρησιμότητα άραγε των ρεπορτάζ για τους λόγους που προκάλεσαν το μοιραίο συμβάν, για τα λάστιχα και τις επιταχύνσεις της Λαμποργκίνι;
Σε τι ωφελούν άραγε, τι αφήνουν μέσα μας;
Ποιος ο λόγος να δούμε το όχημα να φλέγεται, τι μας προσφέρει;
Τίποτα απολύτως πέρα από την ικανοποίηση της περιέργειας, που δεν την βρίσκω και τόσο αθώα και ανθρώπινη λαμβάνοντας υπόψιν τις πρώτες σειρές του κειμένου.
Ο θάνατος είναι θάνατος, αν στην θέση του Ζότα ήταν κάποιος δικός μας άνθρωπος, δεν θα ασχολούμασταν με τα λάστιχα, ούτε θα μας ενδιάφερε αν οδηγούσε Λαμποργκίνι ή Φολκσβάγκεν.
Και θα μας κυρίευε η οργή διαπιστώνοντας πως διάφοροι απίθανοι στα social εμπορεύονται τον πόνο μας για να πολλαπλασιάσουν την επισκεψιμότητά τους και μαθαίνοντας επίσης πως εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο ενδίδουν ασχολούμενοι με κουτσομπολιά με πηγή έμπνευσης το κουφάρι ενός δικού μας..
Στο άκουσμα και μόνο της απώλειας μιας ζωής, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον του οποίου την ύπαρξη αγνοείς, οφείλεις να αναθεωρήσεις τα της καθημερινότητάς σου.
Να διαπιστώσεις πόσο μάταια είναι όσα σε βασανίζουν καθημερινά, μην αφήνοντας σε να γευτείς το δώρο της ζωής.
Η ζωή που είναι τόσο ελάχιστη συγκριτικά με την ύπαρξη του ανθρώπινου γένους, που πρακτικά ισοδυναμεί όσο και το άναμμα ενός αναπτήρα. Τον μισό και παραπάνω χρόνο του ανάμματος, τον σπαταλάμε σε ασήμαντα πράγματα, που δεν μας επιτρέπουν να απολαύσουμε, να χαρούμε και τελικά να ζήσουμε.
Δεν είναι απλό το ξέρω, ακόμα κι αν προσεγγίσεις τα πράγματα κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η ρουτίνα και οι σκοτούρες της καθημερινότητας θα σε καταπιούν και θα ξεχάσεις.
Ας ξεχάσεις όμως, ανθρώπινο είναι. Αρκούν οι στιγμές που θα επανέλθεις έστω για λίγο, αντιλαμβανόμενος τον πραγματικό λόγο που αναπνέεις, αλλά και την αξία της αναπνοής.
Στις περιπτώσεις που η απώλεια αφορά κάποιον όπως ο Ντιόγκο Ζότα, που γνώριζες έστω και ως φιγούρα και ίσως θαύμαζες, αυτά που πρέπει να αποκομίσεις είναι πιο σύνθετα.
Όλοι αυτοί οι διάσημοι, που τα εκατομμύρια των τραπεζικών τους λογαριασμών συναγωνίζονται με τα εκατομμύρια των θαυμαστών τους, στα μάτια του μέσου ανθρώπου μοιάζουν ως ξεχωριστοί και περίπου άτρωτοι.
Σαν να έχουν το κάτι παραπάνω και να είναι φτιαγμένοι από διαφορετικό υλικό σε σχέση με τους κοινούς θνητούς. Δεν έχουν μόνο πέτσα, κόκκαλα και αίμα, αλλά κάτι περισσότερο.
Και τους ζηλεύουν όχι με την κακή έννοια, αφού όλοι θα ήθελαν να γίνουν όπως εκείνοι, βγάζοντας παρόμοια γούστα, ανέσεις και απολαύσεις.
Έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Μέχρι που φτάνει κάποιο μεσημέρι και διαβάζοντας την θλιβερή είδηση, συνειδητοποιείς ότι εσύ είσαι πιο άτρωτος και πως τελικά είσαι και τυχερός, που δεν γεννήθηκες Ντιόγκο Ζότα.
Και ότι τα κοινά σημεία σας είναι περισσότερα απ΄όσα πίστευες, με πρώτο και καλύτερο πως αμφότεροι δεν γνωρίζετε τι σας επιφυλάσσει το επόμενο σκάρτο δευτερόλεπτο της ζωής…
