Σε μια τραγωδία, ανείπωτη σχεδόν, όπως αυτή στα Τέμπη ποτέ οι υπεύθυνοι δεν είναι μόνο αυτοί που «έκαναν το λάθος». Πάντα υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα από συνθήκες και επιλογές που τελικά οδηγούν σε «λάθη» χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες για τον περιορισμό των επιπτώσεων και κάνουν το ατύχημα να γίνει πραγματική τραγωδία.

Η δυνατότητα να υπάρχουν σιδηροδρομικά δίκτυα που μπορούσαν να λειτουργήσουν με μεγάλο δίκτυο, με πλήθος μετακινήσεων και με όλο τον αποτελεσματικό συντονισμό και την επένδυση στην τεχνολογία και την εκπαίδευση του προσωπικού που αυτό απαιτούσε, ήταν από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ιστορικής περιόδου που άνοιξε με τη Βιομηχανική Επανάσταση. Δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση και απαίτησε όχι μόνο την ανάπτυξη τεχνολογιών, αλλά και μεγάλους αγώνες των εργατικών κινημάτων για να γίνουν οι σιδηρόδρομοι συνώνυμοι με την ασφάλεια. Και βέβαια απαίτησαν μεγάλες επενδύσεις με μεγάλο κόστος που μόνο τα κράτη μπορούσαν να αναλάβουν.

Όμως, ήρθε όλη εκείνη η περίοδος όπου σχεδόν το σύνολο των υποδομών, που για μια ολόκληρη εποχή θεωρήθηκαν κατεξοχήν δημόσιες, αντιμετωπίστηκαν πρωτίστως ως ένα πεδίο πρόσφορο για ιδιωτικοποίηση και επένδυση και δη με όρους κατακερματισμού ανάμεσα στις διαφορετικές λειτουργίες της μεταφοράς, του δικτύου, της συντήρησης. Όλο αυτό συνδυάστηκε με τη ρητορική της «απορρύθμισης» και του «μεγαλύτερου ανταγωνισμού» ως δρόμου, υποτίθεται, για την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Στις περισσότερες χώρες όπου τέθηκε σε κίνηση αυτή η διαδικασία υπήρξε μεγάλη ανησυχία ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει και σε προβλήματα με την ασφάλεια, ιδίως από τη στιγμή που θα υπήρχε άνιση επένδυση στις διαφορετικές πλευρές ενός ενιαίου στην πραγματικότητα συγκοινωνιακού συστήματος. Γιατί σε ορισμένα πράγματα, η επιπλέον επένδυση, η επιπλέον δαπάνη, το επιπλέον κόστος, το επιπλέον έλλειμμα, αποτελούν το πραγματικό κέρδος και το πραγματικό όφελος. Μόνο που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλες τραγωδίες για να διδάσκουν αυτό το μάθημα με τον πιο οδυνηρό και τραγικό τρόπο.