Θα ήθελα επιτέλους να ελευθερωθώ από την ελευθερία μου. Να κλάψω για τα κλάματά μου. Να χαρώ για τις χαρές μου. Να κλείσω επιτέλους τις κλειστές πόρτες και να ανοίξω τα ανοιχτά παράθυρα. Είμαι 90 χρονών, ήδη νεκρός, όμως παιδί ακόμη και δεν θέλω κατά κανένα τρόπο να ακολουθήσω το μάθημα που λέει ότι οι πόρτες οι κλειστές ανοίγουνε και τα ανοιχτά παράθυρα τα κλείνουν. Βρίσκομαι σε μια κατάσταση ουδέτερη. Αισθάνομαι ότι αιωρούμαι και ότι πρέπει να βγάλω καινούργια συμπεράσματα, αν θέλω να εξακολουθήσω να υπάρχω.

Δεν δέχομαι τίποτα από αυτά που οι άλλοι δέχονται και τίποτα από εκείνα που οι άλλοι αρνούνται δεν θέλω να αρνηθώ. Δεν ξέρω! Δεν θέλω να ξέρω. Εχω μπει σε αυτή τη διαδικασία. Ισως είναι κι αυτό ήδη ειπωμένο, καμωμένο, ίσως είναι μια κοινή ευχή, που βρίσκεται σε φάση πραγματοποίησης. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να ενδίδουμε στις ευκαιρίες. Οταν ενδίδω στα πάντα, κάποιο μπορεί να μου βγει. Σας εύχομαι να αισθανθείτε αυτές τις αντιφάσεις της ζωής μια μέρα και να ενδώσετε.

Αυτό που έχει σημασία και θέλω να γίνει σαφές είναι ότι θα ήθελα να μην ανήκω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στους ομοίους μου. Υπάρχουν φορές που λέω «αν είμαι έτσι, δεν είμαι τίποτα» κι άλλες φορές σκέφτομαι ότι «αν είμαι έτσι, είμαι μεγαλοφυΐα». Κάθε φορά τοποθετούμαι ανάλογα με το πρόσωπο που έχω απέναντί μου.

  • Τι θα περιλαμβάνει η έκθεση στο Ίδρυμα Βασίλη και Μαρίνα Θεοχαράκη
  • Με ποιο τρόπο εξασφαλίζεται η αθανασία της τέχνης

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση ΤΑ ΝΕΑ της Δευτέρας που κυκλοφορεί

Τελευταία Νέα