Η κίνηση και η εγρήγορση είναι σαφώς το ζητούμενο για έναν δημιουργό. Αλλά  και οι παύσεις έχουν την χρησιμότητά τους , οι μέρες απραξίας δηλαδή,  εκείνες που ενδεχομένως τα μάτια είναι καρφωμένα στο ταβάνι και η Λίνα Νικολακοπούλου τις απολαμβάνει το ίδιο:  «Είναι χαρά να βρίσκεται το ενδιαφέρον σου στραμμένο κάπου και να προσπαθείς να σχηματοποιήσεις αυτό που έχεις στην φαντασία σου. Το πιο σημαντικό όμως είναι   αυτό το κάτι να είναι σημαντικό».

Πότε  ένας καλλιτέχνης έχει την βεβαιότητα αυτή; «Στην ουσία τίποτα δεν μπορεί να  δώσει την σιγουριά του καλλιτεχνικού αποτελέσματος  ακόμη και αν τα χρόνια δημιουργίας  μετριούνται σε δεκαετίες. Υπάρχει όμως κάτι πέρα από αυτό: για μένα αξίζει τη περισσότερο αν  μπορεί να μεταδοθεί η πρόθεση που έχει ο καλλιτέχνης  να γίνεται αποδεκτή , να λειτουργεί από τον κόσμο. Να βλέπεις δηλαδή ότι ρέει και βεβαίως ότι μπορεί ο άλλος να το εισπράξει. Και να σου πω κάτι; Ο δημιουργός το ξέρει χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι κατέχει αυτή την γνώση.  Την ώρα που προσπαθεί να φέρει κάτι στην επιφάνεια έρχεται μια πρόγευση , ένα συναίσθημα από αυτό που δίνει κάποια μικρά θραύσματα για το τι πρόκειται ν ακολουθήσει. Υπάρχει μια ιδεατή εικόνα αισθήματος που προσπαθείς να πλησιάσεις. Σαν να το βλέπεις πρώτα και μετά το μορφοποιείς». Αυτά τα πολύτιμα αποστάγματα σκέψης που αφηγείται η σημαντική στιχουργός με αφορμή την παράσταση «Πάμε κάπου» στο Κηποθέατρο Παπάγου  στην οποία έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος που έφτιαξε για τις ωραίες φωνές της Αργυργώς Καπαρού, του Θοδωρή Βουτσικάκη, του Γιώργου Περρή και του Σταύρου Σιόλα. Όπως σημειώνει η ίδια; «Έδωσα τον τίτλο «Πάμε κάπου» σαν μια πρόσκληση για κοινή βόλτα σε μουσικές γειτονιές που δεν επισκεπτόμαστε συχνά ενώ όταν τύχει να περάσουμε από εκεί νοιώθουμε να μάς προσφέρουν κι άλλο χώρο για τα αισθήματα μας. Προσπαθώ να διανθίζω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, τα περιεχόμενα αυτών των μουσικών συναντήσεων , γιατί έτσι και οι τραγουδιστές και οι μουσικοί βγαίνουν από την ρουτίνα, αλλά και το κοινό νοιώθει ότι παρακολουθεί κάτι που έχει μιά άλλη πρόθεση. Να δώσει στο τραγούδι τον αληθινό του χώρο που δεν είναι άλλος από την δημιουργία συγκίνησης και ψυχικής ευφορίας με ωραίες ερμηνείες και φροντισμένες ενορχηστρώσεις».

Κάπως έτσι δημιουργεί καινούργιες εικόνες με παλιά υλικά , με τραγούδια δηλαδή γνωστά. «Μ αρέσει να προτείνω στην νέα γενιά τραγούδια που ενδεχομένως δεν θα το έβαζαν ποτέ στα προγράμματά τους. Παραδείγματος χάρη στην Αργυρώ Καπαρού έχει δώσει την «Φάτα Μοργκάνα». Ο Σταύρος Σιόλας τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης». Είναι το αποτέλεσμα της ηρεμίας που έχω μέσα μου αλλά και της θητείας από πλευράς της  δημιουργίας. Από την στιγμή που είμαι παρούσα και το υπογράφω εγώ να έχουν την ασπίδα, την ομπρέλα  να ερμηνεύσουν κομμάτια που σε μια προσωπική τους συναυλία θα τα άφηναν απ έξω ».  Ότι έχει κατακτήσει λέει η Λίνα Νικολακοπούλου το οφείλει στην παρατήρηση. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα και εξηγεί: «Ότι κατόρθωσε να εξηγήσει ο άνθρωπος από το στερέωμα χωρίς να έχει τα μέσα το έκαμε παρατηρώντας. Παραδείγματος χάρη κάποιοι έβλεπαν  τα σημάδια στην φύση και  μπορούσαν να προβλέψουν τον καιρό. Ναι συνεχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους, τα ίδια κτίρια και διαπιστώνω ότι με διαφορετικό φως «λένε» διαφορετικές ιστορίες. Όλα έχουν πολλές πτυχές. Τίποτα δεν είναι παγωμένο».    

 

ΙΝΦΟ

Κηποθέατρο Παπάγου, (έκτη στάση Κορυτσάς), απόψε στις 21.00

Τελευταία Νέα