Δέκα καλοκαίρια πίσω. Η Εθνική Ισπανίας ανεβαίνει στον θρόνο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που ήταν η αρχή της κυριαρχίας της σε διεθνές επίπεδο για αρκετά χρόνια, καθόσον μία διετία αργότερα πανηγύρισε και την κατάκτηση του Μουντιάλ. Τότε, μεσουρανούσαν αρκετοί χαρισματικοί παίκτες, αλλά μεγάλο κομμάτι της δουλειάς γινόταν από τον Σένα. Πολιτογραφημένος Ισπανός ο βραζιλιάνος χαφ, έτρεχε για πολλούς και ανακηρύχθηκε σε άτυπο MVP εκείνης της ομάδας.

Κάτι αντίστοιχο πάει να συμβεί και σε τούτο το τουρνουά. Η Γαλλία διαθέτει αστέρες που λάμπουν, αλλά οι προπονητές ψηφίζουν για καλύτερο όλων τον Καντέ. Τρέχει όσο ελάχιστοι ο μέσος της Τσέλσι, καλύπτει τις αμυντικές τρύπες, βοηθά τους τεχνίτες μέσους να έχουν το μυαλό τους και στην επίθεση, αποτελεί ένα όπλο ολκής στη φαρέτρα του Ντεσάν. Υπό μία έννοια, ο Καντέ συνδράμει ώστε να ισορροπεί η ομάδα και να λειτουργεί άρτια το σύνολο των Πετεινών. Γι’ αυτό και είναι τόσο πολύτιμος, γι’ αυτό και ο γάλλος κόουτς ουδέποτε σκέφθηκε να τον αφήσει στον πάγκο. Ποντάρει πάνω στον Καντέ και παρουσιάζει ένα σύνολο που πρώτιστα σκέφτεται να μη δεχθεί γκολ και ακολούθως αναζητεί τον τρόπο να σημαδέψει τα αντίπαλα δίχτυα. Δεν μιλάμε για αμυντική ομάδα, αλλά για απόλυτα συμπαγή.

Είναι η επιτομή του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Που συχνά βάζει σε πρώτο πλάνο τον στόχο και όχι την απόδοση. Οπως και να έχει, η Γαλλία χρειάζεται τους άσους που κολυμπούν στο χρήμα, αυτούς που κερδίζουν μεγάλο μερίδιο δημοσιότητας, έχει όμως ανάγκη και τους λεγόμενους εργάτες τύπου Καντέ. Κάθε παίκτη, δηλαδή, που εμφανίζεται έτοιμος να θυσιαστεί και να καλύψει μέτρα για το γενικό καλό.

Τελευταία Νέα