Αναζήτηση
Ημουνα πρώτο έτος στη Νομική Κομοτηνής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Κάναμε μια επιθεώρηση μέσα στο πανεπιστήμιο σχολιάζοντας τα όσα περνάγαμε εκεί. Πάλευα να αλλάξω τους στίχους του «Ούγκα-Γκα-Μπουμ» του Χάρρυ Κλυνν προσαρμόζοντάς το στα δικά μας. Οταν το βράδυ είπα το τραγούδι στη μεγάλη αίθουσα του πανεπιστημίου, οι φοιτητές απογειώθηκαν. Ηταν τόση η επιτυχία του Χάρρυ Κλυνν και του τραγουδιού αυτού, που και μόνο στο άκουσμα του «Ούγκα-Γκα-Μπουμ» γινόταν έκρηξη.
Ετσι εμφανίστηκε ο Χάρρυ Κλυνν στη ζωή μας. Σαν έκρηξη γέλιου. Ενα ξαφνικό γέλιο που απλώθηκε σε όλη τη χώρα. Χαρισματικός, λαμπερός, εύστροφος σκηνικά, απόλυτα επικοινωνιακός, ένωσε αμέσως πλατεία και σκηνή, επέβαλε δικούς του κανόνες και είναι αναμφίβολα ο πρώτος που δίδαξε το stand up comedy στην Ελλάδα.
Ενωσε την ελληνική επιθεώρηση με το δικό του ιδιαίτερο στυλ σε μια ιδανική φόρμα που έφερε τη δική του σφραγίδα. Γίνεται δάσκαλος για όλους τους μετέπειτα. Εμαθα, διδάχτηκα και πήρα πολλά στοιχεία από τον Χάρρυ Κλυνν για τη δική μου πορεία. Πήγαινα και τον έβλεπα όπου έπαιζε και έτσι η χαρά μου όταν πρωτοεμφανίστηκε στο «Αλ Τσαντίρι» έμοιαζε σαν αποζημίωση για όλα αυτά που εγώ του έδινα, σαν άγνωστος θεατής, όταν τον έβλεπα. Γιατί κάθε θεατής στέλνει τη δική του ενέργεια, δύναμη και αγάπη σε έναν δημιουργό και πολλές φορές τον κινητοποιεί σκηνικά να κάνει και ο ίδιος πράγματα που ποτέ δεν ήλπιζε.
Σε εκείνη τη συνάντηση δεν χρειάστηκε να πω τίποτα. Του είπα μόνο: πόσο χρόνο χρειάζεσαι, πόσο χρόνο θέλεις να έχεις στη διάθεσή σου. Ηξερα. Αυτή η συνάντηση μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια, όπως να κάνουμε μια περιοδεία στο εξωτερικό μαζί. Αλλά μια η ζωή σε τραβάει εδώ, μια εκεί, και πολλά είναι τα σχέδια που χάνονται.
Στη Λάρισα που το «Τσαντίρι» έκλεισε τον πρώτο του μεγάλο κύκλο ήρθε να μας τιμήσει και να τιμήσει την πόλη. Ηταν σε εκείνη τη βραδιά ο Στάθης Ψάλτης, ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Βασίλης Τσιβιλίκας. Ολοι τους τώρα είναι πάνω και τον περιμένουν.
Τα τελευταία χρόνια
Ο Χάρρυ Κλυνν τα τελευταία χρόνια ήταν βαρύς ψυχολογικά. Δεν μπορούσε η διάθεση του να σηκωθεί και να σταθεί όρθια στα πόδια της. Είναι αυτή η στενοχώρια που ποτίζει πολλές φορές τους καλλιτέχνες μεγάλης εμβέλειας όπως αυτός, όταν δυσκολεύεται η καρδιά να μεταφράσει το συναίσθημα των χρόνων που άλλαξε. Κάθεσαι τότε εκεί κοιτώντας αφηρημένα έξω από το παράθυρο ή γράφοντας σαν να ζεις σε μια απομόνωση.
Ομως ο θάνατος του γιου του, του Νίκου, δεν του άφησε πολλά περιθώρια να κινηθεί προς αυτό που λέμε ζωή. Νομίζω είχε ήδη αποφασίσει.
Οταν η στενοχώρια γεμίσει το σπίτι ενός κωμικού κι από πουθενά ο ίδιος δεν έχει χαρά να πάρει, ο δρόμος για τον θάνατο έχει ήδη ανοίξει. Ο Χάρρυ Κλυνν πάει να συναντήσει τον Νίκο του. Υστερα θα πιει ένα τσίπουρο και θα γελάσει με όλους τους άλλους μεγάλους της εποχής μας.
Αφήνει πίσω το γέλιο, στις σκηνές που θα παίζονται χρόνια και χρόνια και χρόνια. Ετσι κι αλλιώς οι καλλιτέχνες ξέρουν να αφήνουν αποτύπωμα στις ψυχές των ανθρώπων. Τα λόγια χάνονται. Το αποτύπωμα ποτέ. Εγώ τον ευχαριστώ που η τέχνη του καταδέχτηκε τη δική μου.
