Αναζήτηση
-«Οταν φεύγεις από το πανεπιστήμιο να προσέχεις μη σε ακολουθεί κανένας!»
Θέλω να μην προσέχω όταν μπαίνω και βγαίνω στο πανεπιστήμιο.
–«Να μην περπατάς μόνος σου στο πανεπιστήμιο!»
Θέλω να κυκλοφορώ όπως θέλω, μόνος μου ή με παρέα στο πανεπιστήμιο.
–«Πάρε λίγο καιρό εκπαιδευτική άδεια και φύγε μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση!».
Δεν θέλω να εγκαταλείψω τους φοιτητές μου προφασιζόμενος την ανάγκη εκπαιδευτικής άδειας.
–«Οταν κάνεις μάθημα, να κλειδώνεις την πόρτα για να μην ξαναμπούν στην αίθουσα οι αλήτες!».
Θέλω η πόρτα να είναι πάντα ανοιχτή για όσους τύχει να φτάσουν αργοπορημένοι και το μάθημα να είναι δημόσιο και ανοιχτό σε όλους, φοιτητές και μη.
–«Να προσέχεις τι λες μέσα στο μάθημα μη σου ανοίξει κανένας πάλι το κεφάλι!».
Θέλω στο μάθημα οι φοιτητές να συμφωνούν ή να διαφωνούν μαζί μου με επιχειρήματα βασισμένα στον ορθό λόγο και όχι στη βία.
–«Μην ξαναμιλήσεις για αυτά τα θέματα. Φτάνει!».
Θέλω να μιλάω ελεύθερα για όποιο θέμα με ενδιαφέρει.
Ολα τα παραπάνω είναι σταχυολογήματα μερικών από τις συμβουλές που μου έδωσαν φίλοι και γνωστοί τους τελευταίους μήνες και οι αυτονόητες σκέψεις μου.
Με θλίβει να μιλάω για αυτό το θέμα. Είμαι υπερήφανος για την τρομερή κοινωνική κινητικότητα που παρέχει η δημόσια και δωρεάν παρεχόμενη στους φοιτητές τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε άλλες χώρες οι νέοι άνθρωποι που επιθυμούν να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο πρέπει να καταχρεωθούν με δάνεια. Αυτό το πανεπιστήμιο που χρηματοδοτείται από τον ιδρώτα και τον μόχθο του έλληνα φορολογουμένου είναι εδώ και πολλά χρόνια έρμαιο στις διαθέσεις κάποιων περιθωριακών ομάδων. Βαφτίζουν τον βανδαλισμό και την καταστροφή πολιτική πράξη. Σπέρνουν τον τρόμο και απειλούν με προγραφές όποιον δεν έχει τις ίδιες απόψεις με αυτούς.
Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τις δίκες με τις οποίες καταδικάσθηκαν οι δύο νεαροί που μου επιτέθηκαν απεδείχθη ότι κανένας τους δεν είχε σχέση με το πανεπιστήμιο. Ο ένας ήταν ιδιωτικός υπάλληλος που είχε αποφοιτήσει πριν μερικά χρόνια από κάποιο ΑΕΙ. Ο άλλος είχε πριν από 10 χρόνια τη φοιτητική ιδιότητα, χωρίς όμως αυτό να τον καθιστά υποχρεωτικώς ακόμη φοιτητή…
Επίσης δεν τόλμησαν δημοσίως ενώπιον του δικαστηρίου να υπερασπιστούν τις πράξεις τους. Ο ένας δεν εμφανίστηκε επικαλούμενος ψυχολογικά προβλήματα. Ο άλλος είπε ότι δεν συμμετείχε στην επίθεση εναντίον μου λόγω γαστρεντερικών διαταραχών…
Πώς να αισθάνομαι δικαιωμένος όταν το αυτονόητο παραμένει ακόμη ζητούμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια; Οταν έχω δει στην πράξη ότι η Αστυνομία έκανε 70 λεπτά να φτάσει στον πεζόδρομο έξω (έξω!) από το Πάντειο για να συλλάβει κάποιον που είχε βιαιοπραγήσει κατά ενός καθηγητή; Οταν ξέρω ότι ο επόμενος που θα μπει στην αίθουσα μπορεί διά της βίας να επιχειρήσει να μου στερήσει την ελευθερία του λόγου;
Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι την ημέρα της δίκης αισθάνθηκα δικαιωμένος, αλλά για έναν άλλο λόγο. Λίγη ώρα μετά το δικαστήριο διάβασα στον πρόλογο βιβλίου ενός νεαρού λέκτορα από το Πανεπιστήμιο Μάαστριχτ της Ολλανδίας τα ακόλουθα:
«Αρχισα να ενδιαφέρομαι για τη μελέτη του εθνικισμού και των μύθων του καθώς και τον αντίκτυπό τους στη διεθνή πολιτική. Είχα την ευκαιρία να αποκτήσω μια καλύτερη ιδέα για το τελευταίο μέσα από τα μαθήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της προστασίας των μειονοτήτων που διδάσκονταν από τον Αγγελο Συρίγο».
(Απόσπασμα από κείμενοτου Αγγελου Συρίγου που αναρτήθηκε χθεςστο Facebook)
