Κύριε Διευθυντά,

Οσα συνέβησαν πρόσφατα με την πυραυλική επίθεση ΗΠΑ – Βρετανίας – Γαλλίας εναντίον συριακών στόχων ή πριν από έναν χρόνο ακριβώς στη Συρία πάλι ή το 2011 εναντίον της Λιβύης και παλαιότερα το 1991 και το 2003 με την εισβολή στο Ιράκ αλλά και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999 με χιλιάδες θύματα στο Βελιγράδι και αλλού, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι έχει συμπηχθεί μια διεθνής συμμαχία η οποία περιφρουρεί παγκόσμια τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Βέβαια αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία των χωρών αυτών μετά τις «αλτρουιστικές» επεμβάσεις της Δύσης αρχίζει να υποπτεύεται τη σκοπιμότητα των ενεργειών της. Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε σε κράτη – παρίες που χειραγωγούνται κατά το δοκούν, στη Λιβύη επικρατεί χάος, το Ιράκ έχει ουσιαστικά τριχοτομηθεί ενώ στη Συρία, όπου το πρόσχημα της πάταξης του Ισλαμικού Κράτους έχει εξανεμιστεί μετά την ήττα του, ο παγκόσμιος πόλεμος δι’ αντιπροσώπων συνεχίζεται φονικότερος. Ηταν «λογικό», μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Δύση, προκειμένου να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των πολιτών τις επιθέσεις για τη σύληση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των περιοχών της σοβιετικής επιρροής και όχι μόνον, να προβάλει πανανθρώπινες αξίες, όπως αυτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

«Στην τάξη Ανατολής – Δύσης», έγραφε ο Ούλριχ Μπεκ από το 1993, «ίσχυε πάντα η αρχή της μη επέμβασης στις υποθέσεις ξένων κρατών… Τώρα πια ισχύει η αντίθετη αρχή, της επέμβασης για ηθικούς – πολιτικούς λόγους. Η πρώην Δύση αυτοκατηγορείται ως αδύναμη και δειλή, όταν δεν υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα –με βάση ποια ανεξάρτητη κατηγορία; –σε άλλα κράτη. Καθώς όμως αυτή η «υπεράσπιση» σημαίνει την εισβολή σε άλλες χώρες, δηλαδή την επίθεση και τον πόλεμο, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς έγινε δυνατή αυτή η αλλαγή του άξονα της πολιτικής και της παγκόσμιας τάξης της, πώς δικαιολογείται και πώς θα εφαρμοστεί σε έναν κόσμο της βίας». Αυτή η αλλαγή έχει ως αφετηρία τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Γενεύη το 1992 για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή αμέσως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, όταν με πρόσχημα την προστασία τους ρίχτηκε ο σπόρος για το δικαίωμα της επέμβασης με την επίκλησή τους.

Αναντίρρητα είναι έγκλημα ο θάνατος αθώων ανθρώπων από τα χημικά. Ομως δεν είναι έγκλημα ο θάνατος χιλιάδων παιδιών προσφύγων στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο; Ποιος «ανακάτωσε» την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας τις ατέλειωτες προσφυγικές ροές και τις εκατόμβες των νεκρών; Πώς να ισορροπήσει ένας λαός, οι Σύροι, και να βρει τον δρόμο προς την ειρήνη όταν στο έδαφός του μάχονται Τούρκοι, Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Σαουδάραβες, κ.ά.π., όπου συγκρούονται τα ετερόκλητα συμφέροντά τους; Αυτούς ποιος θα τους «εκπολιτίσει»;

Δηµήτρης Μακροδηµόπουλος
Αλεξανδρούπολη

«Στοχοποίηση ή αποδοχή του αλλότριου;»

Κύριε Διευθυντά,

Μια από τις βασικότερες επιδιώξεις του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και οργάνωσης, ώστε να εξασφαλιστεί η ευημερία των πολιτών. Παρόλα αυτά, η έννοια της ισότητας και του σεβασμού της μοναδικότητας του καθενός από εμάς δεν γίνονται αποδεκτές από κάποια άτομα. Αντίθετα, τη θέση τους παίρνουν αισθήματα μίσους και απέχθειας προς το οτιδήποτε διαφορετικό, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις των πολυπολιτισμικών κοινωνιών του σήμερα. Είναι κοινός τόπος πως μέχρι να αποδεχθεί κάποιος το αλλότριο, θα το αντιμετωπίσει αρχικά με φόβο, αποστροφή, θα είναι συνεπαρμένος από τις παρωχημένες αντιλήψεις γι’ αυτό, πόσο μάλλον όταν αναφέρεται κανείς σε άνθρωπο. Η κατάσταση εδώ επιδεινώνεται, καθώς αυτός ο οποίος έχει την παραπάνω συμπεριφορά, θεωρεί πως το άλλο άτομο, το διαφορετικό, απειλεί την ομοιόμορφη σύνθεση του κοινωνικού συνόλου, ότι είναι κίνδυνος η αποδοχή του για όλους, συνεπώς η απόρριψή του είναι η λύση στη διατήρηση της «φαινομενικής» ευημερίας της ιδανικά πλασμένης κοινωνίας. Δυστυχώς ο άνθρωπος συμπεριφέρεται κινούμενος από τη χρησιμοθηρία στην πλειονότητα των περιπτώσεων, άρα για να προσεγγίσει κάποιον διαφορετικό θα το κάνει για ιδιοτελείς σκοπούς. Μια άλλη περίπτωση είναι να εντοπίσει κοινά σημεία «ταύτισης» με αυτόν τον άνθρωπο και έπειτα να τον αποδεχθεί εξ ολοκλήρου.

Οσον αφορά τα όρια αποδοχής του διαφορετικού δεν πρέπει να υφίστανται σε μια δημοκρατική κοινωνία. Η ατομικότητα του καθενός είναι σεβαστή και επομένως ο αποκλεισμός εξαιτίας της ετερότητας δεν έχει θέση στην κοινωνία που υπερασπίζεται τα πανανθρώπινα δικαιώματα και ιδεώδη. Οφείλουμε να επιτρέψουμε την ύπαρξη ποικιλομορφίας για να συμβάλουμε στην πρόοδο του συνόλου, απαλλαγμένοι από τη μισαλλοδοξία, τον σοβινισμό που αποτελούν τροχοπέδη για την επίτευξη του παραπάνω στόχου.

Τα σύνορα, τα τείχη που εμείς οι ίδιοι υψώνουμε ας γκρεμιστούν κάποτε. Ως σκεπτόμενοι πολίτες, σκεπτόμενες υπάρξεις, έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε τις διακρίσεις να «δηλητηριάσουν» τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και εθνών. Ας αγωνιστούμε ενωμένοι κατά των διακρίσεων, ας ακουστεί ώς τα πέρατα της γης ότι η διαφορετικότητα είναι μοναδικότητα, ότι τελικά όλοι είμαστε αλτρουιστές, διεθνιστές, πάνω απ’ όλα άνθρωποι.

Κωνσταντίνα Τζίμα,
3ο ΓΕΛ Καλλιθέας Αττικής

Συνταγματικές προβλέψεις α λα «Σκριπ»

Κύριε Διευθυντά,

Ενόψει της εξαγγελθείσης τροποποιήσεως του Συντάγματος, προτείνω στη σεβαστή κυβέρνηση την επικαιροποίηση των συνταγματικών προβλέψεων της εβδομαδιαίας σατιρικής εφημερίδας «Σκριπ», τις οποίες ανεύρον στο φύλλο αυτής τής 24-10-1893. Σύμφωνα με αυτές:

Αρθρον 5. Ουδείς συλλαμβάνεται ή φυλακίζεται, εάν είναι φίλος της Κυβερνήσεως. Επίσης, ουδεμία ποινή επιβάλλεται άνευ αδείας των συμπολιτευομένων βουλευτών.

Αρθρον 6. Οι Ελληνες έχουσι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, εάν πρόκειται να ομιλήση ο Γεννάδιος (επικαιροποίηση: ο Παύλος Πολάκης για να τρομάζουν οι αστοί).

Αρθρον 9. Ουδείς δύναται να εκδίδη εφημερίδα, αι δε υπάρχουσαι, πλην του «Σκριπ», διακόπτονται. (Επικαιροποίηση: Ουδείς δύναται να εκδίδη εφημερίδα ή να διαθέτη τηλεοπτικόν δίαυλον, εάν αύτη ή τούτο δεν έχει «προοδευτικό πρόσημο»).

Αρθρον 18. Εάν είναι παραμοναί εκλογών, ο διάδοχος δύναται να ενηλικιωθή και από το τρίτο έτος της ηλικίας του. (Επικαιροποίηση: Το όριο ηλικίας των ψηφοφόρων είναι το 13ον έτος της ηλικίας των).

Αρθρον 24. Εκλεγέντες βουλευταί λαμβάνουσι χρηματικήν αποζημίωσιν και χίλια ρουσφέτια επιπλέον, εάν είναι κυβερνητικοί (ή εάν τους χαρακτηρίζει «προοδευτική αντίληψη»).

Αρθρο 25. Οι υπουργοί διορίζονται κατά τας ανάγκας του κόμματος.

Αρθρον 28. Ανευ νόμου στρατός ξένος δεν δύναται να διαμείνη εις το κράτος. Προκειμένου περί χρεωκοπίας δύνανται να έλθωσι και θωρηκτά. (Επικαιροποίηση: προκειμένου περί χρεωκοπίας δύναται να εκποιείται εν τω συνόλω η χώρα, εφόσον η κυβέρνηση είναι αριστερής προέλευσης και, κατ’ αμάχητον τεκμήριον, εξ αυτού του λόγου διαθέτει και «ηθικό πλεονέκτημα» και, υπό την προϋπόθεση, οι υπουργοί να κλαυθμηρίζουν δημοσίως, διότι υπέγραψαν τας τοιαύτας συμβάσεις.)

Θα διευκρινίζεται επίσης εις το Σύνταγμα ότι εις την έννοιαν «λαός» δεν περιλαμβάνονται όσες φορούν καλσόν και όσοι φέρουν γραβάτα, οι οποίοι ως «εχθροί του λαού» δεν δικαιούνται να διαδηλώνουν, απεργούν και διαμαρτύρονται. Φορολογείται όμως το σύνολον των εισοδημάτων των κατά ποσοστό 95%!

Κατά τα λοιπά, η ικανότητα, η εντιμότητα ή η σοβαρότητα του πολιτικού κόσμου και η αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας είναι άνευ συνταγματικής σημασίας…

Αντώνης Ν. Βενέτης
Μοναστηράκι Δωρίδος

Από τον Homo sapiensστον Homo stultus
Κύριε Διευθυντά,
Η ανθρωπότητα με το πέρασμα των αιώνων κατάφερε να φτάσει σε πολύ υψηλό διανοητικό και πνευματικό επίπεδο. Ολα αυτά βέβαια, έως και πριν μερικές δεκαετίες. Τη σημερινή εποχή, η ανθρωπότητα αρχίζει και αλλάζει δυστυχώς προς το χειρότερο. Οι ραγδαίες μεταβολές στις πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις, τα υποτιθέμενα οικονομικά παγκόσμια προβλήματα, η παγκόσμια φτώχια, πείνα κ.ά., έχουν καταστήσει τους ανθρώπους ως ηλίθια, άβουλα πλάσματα στις ορέξεις κάποιων υποτίθεται «έξυπνων» παγκόσμιων αρχηγών.
Η σύγχρονη εποχή, με τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη και τη ραγδαία αύξηση των κοινωνικών δικτύων (Facebook κ.ά.), δεν αφήνει στον άνθρωπο περιθώρια για σκέψη. Η έλλειψη σεβασμού, η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων, το κυνήγι εφήμερων απολαύσεων, η μοναξιά, η καταστροφή παντός είδους ηθών, εθίμων και αξιών, που καθοδηγούσαν την ανθρωπότητα επί αιώνες και με τις οποίες γαλουχήθηκαν οι άνθρωποι, είναι φαινόμενα της σημερινής ηλίθιας κοινωνίας. Κοινωνίας, η οποία βαδίζει προς την καταστροφή της. Ο σημερινός άνθρωπος οδηγείται σταδιακά προς την τελειωτική αποβλάκωσή του. Μέχρι τώρα, δεν υπάρχουν σημάδια πως αυτό μπορεί να αλλάξει. Από ό,τι φαίνεται – μακάρι να μην ίσχυε – ούτε στα επόμενα κοντινά μας χρόνια θα γίνει κάτι για να καταφέρει ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από όλο αυτό. Για τη σταδιακή αποβλάκωση του ανθρώπου την ευθύνη την έχει αποκλειστικά ο ίδιος και όχι κάποιος εξωγενής παράγοντας, όπως νομίζει η πλειοψηφία του κόσμου. Μόνον οι πολίτες έχουν ευθύνη και όχι κάποιος άλλος όπως π.χ. οι εκάστοτε κυβερνώντες κάθε κράτους ή οι ιδιοκτήτες κάποιας «κακιάς» πολυεθνικής εταιρείας.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ε. ΚΑΒΡΟΣ
Ηράκλειο Κρήτης, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Κρήτης
Παρακαλούμε οι επιστολές σας να είναι σύντομες, διαφορετικά η εφημερίδα διατηρείτο δικαίωμα να τις περικόπτει. Η αποστολή να γίνεται στη διεύθυνση«ΤΑ ΝΕΑ» Λεωφόρος Συγγρού 340, ΤΚ 176 73 Καλλιθέα,ή ηλεκτρονικά στο epistoles@tanea.gr