Κύριε Διευθυντά,

Με μεγάλη μου χαρά είδα στο φύλλο της προηγούμενης Παρασκευής ότι δημοσιεύετε ξανά επιστολές αναγνωστών, κάτι που είχε λείψει σε εμάς που σας διαβάζουμε καθημερινά εδώ και χρόνια.

Δράττομαι της ευκαιρίας λοιπόν, για να αναφερθώ σε ένα θέμα που απασχολεί εμένα και αρκετούς άλλους τα τελευταία χρόνια και δεν είναι άλλο από τη θλιβερή εικόνα της δημόσιας Εκπαίδευσης. Τυχαίνει να έχω παιδιά και στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και μετά από σχεδόν δέκα χρόνια που μπαινοβγαίνω σε νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια, μπορώ να πω ότι η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο με μια λέξη: εξοργιστική.

Δάσκαλοι και καθηγητές (κατά κανόνα πλέον αναπληρωτές) μπαίνουν πρώτη φορά στις τάξεις, στην καλύτερη περίπτωση, στις αρχές Νοεμβρίου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι περί τα τέλη Νοεμβρίου επισκέφθηκα τους καθηγητές του γιου μου για να ενημερωθώ για τη σχολική του επίδοση και οι περισσότεροι μου ζητούσαν να τους δείξω φωτογραφία του για να καταλάβουν ποιος ήταν, μιας και είχαν μπει ελάχιστα στην τάξη. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στα δημοτικά, για να μην αναφέρουμε τους δασκάλους ειδικοτήτων (π.χ. γλώσσες, πληροφορική, μουσική, εικαστικά κ.λπ.) οι οποίοι αν εμφανιστούν κάπου τον Ιανουάριο θεωρείται θαύμα.

Το να γίνουν κάποιες δράσεις εντός ή εκτός σχολείου εξαρτάται κατ’ αποκλειστικότητα πλέον από την όρεξη και την αφοσίωση κάποιων γονέων που συμμετέχουν στους συλλόγους. Καταλήξαμε να έχουμε σχολεία κλεισμένα στους μικρόκοσμούς τους, οπού είναι ζήτημα αν καταφέρνουν να βγάλουν με χίλια ζόρια την ύλη του υπουργείου. Σχολεία που δίνουν την εντύπωση ότι πετούν ένα ξεροκόμματο παιδείας στο μέλλον της Ελλάδας.

Είχα διαβάσει προ καιρού στην εφημερίδα σας τη συνέντευξη που παραχώρησε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας στον Χρήσρο Χωμενίδη. Ενώ, λόγω επικαιρότητας τότε, αυτό που σχολιάστηκε περισσότερο από αυτήν ήταν οι απόψεις του περί των οικονομικών, εγώ θα ήθελα να μείνω σε ένα άλλο σημείο. Οταν ερωτήθηκε για το πώς βλέπει το μέλλον της Ελλάδας, απάντησε λίγο ώς πολύ ότι αν δεν επενδύσουμε στην έρευνα, την τεχνολογία, τη σύνδεση της επιστήμης με την παραγωγή και κατ’ επέκτασιν στο σύνολο της παιδείας, είμαστε χαμένοι. Κάτι παρόμοιο είχε πει και ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης πριν από περίπου διακόσια χρόνια, αν θυμάμαι καλά από τα δικά μου σχολικά χρόνια. Δυστυχώς, μάλλον και οι δύο είχαν δίκιο.

Μαργαρίτα Ξανθοπούλου

Γαλάτσι

Κόμμα – δορυφόρος ή πρωταγωνιστής

Κύριε Διευθυντά,

Υπάρχει ελπίδα! Αρκεί να μη μείνουμε στη θεωρία. Αρκεί να σταματήσουμε τον «διάλογο» για το αν θα έπρεπε να εκλεγούν οι σύνεδροι και η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, για το αν είμαστε υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ, για το αν θα γίνουμε ένα ενιαίο κόμμα ή μια ομοσπονδία κομμάτων! Αρκεί να αποφύγουμε τους απαισιόδοξους προβληματισμούς μήπως το Κίνημα Αλλαγής δεν καταφέρει να αγγίξει τα πλατιά λαϊκά στρώματα και συνθλιβεί μέσα στη δίνη της προεκλογικής πόλωσης που επιδιώκουν οι νέοι «μονομάχοι»!

Υπάρχει ελπίδα! Το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων! Αρκεί τα νέα κομματικά του όργανα να επιχειρήσουν να κάνουν πράξη τις αποφάσεις του ιδρυτικού Συνεδρίου, ξεκινώντας από την οργανωτική δόμηση ενός νέου, ενιαίου πολιτικού φορέα – πρωταγωνιστή που φιλοδοξεί να φέρει την αλλαγή με βάση το κυβερνητικό του πρόγραμμα, έτσι όπως διαμορφώθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο και θα ολοκληρωθεί μέσα από τον διάλογο που θα αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία! Και επιβεβαιώνοντας τον κινηματικό χαρακτήρα του Κινήματος Αλλαγής, να ξεκινήσουν πορεία στον λαό!

Με ευθύνη της νέας Εκτελεστικής Επιτροπής να προγραμματιστούν λαϊκές συνελεύσεις, προσεκτικά προγραμματισμένες και μεθοδικά σχεδιασμένες, στην έδρα και σε όλες τις δημοτικές ενότητες κάθε δήμου. Και να κληθούν τα μέλη, οι φίλοι, όλοι οι πολίτες να συζητήσουν για τη διακήρυξη αρχών, για το καταστατικό, για το κυβερνητικό πρόγραμμα! Και εκεί, στις «εκκλησίες των δήμων», είναι σίγουρο πως δεν θα λείψει κανείς από τους 212.000 πολίτες που ψήφισαν για την εκλογή προέδρου του Κινήματος Αλλαγής! Γιατί όλοι αυτοί, που ήταν – είναι μέλη, φίλοι, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του Ποταμιού και άλλων προοδευτικών κομμάτων, που ήταν – είναι ανένταχτοι αριστεροί ψηφοφόροι, όλοι αυτοί αγωνίστηκαν για να έρθουν καλύτερες μέρες στην Ελλάδα. Αγωνίστηκαν για την αλλαγή, που ξεκίνησε αλλά δεν ολοκληρώθηκε! Και τώρα, βλέποντας ότι το όνειρο για τη δημιουργία της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που θα φέρει την αλλαγή παίρνει σάρκα και οστά, θα προστρέξουν μαζί και με άλλους φίλους – συναγωνιστές στη λαϊκή συνέλευση στον δήμο! Και θα γίνουν κοινωνοί των όσων αποφασίστηκαν στο Συνέδριο. Και θα καταθέσουν και τις δικές τους απόψεις. Και θα στρατευθούν για τη δικαίωση των αγώνων και των οραμάτων γενιών και γενιών!

Κι εκεί, «στις εκκλησίες των δήμων», θα προστρέξει και η νέα γενιά, που θα δει επιτέλους ότι το Κίνημα Αλλαγής είναι, πράγματι, κίνημα λαού και μπορεί να το εμπιστευθεί! Είναι κίνημα που προχωρά από τη θεωρία στην πράξη! Και τότε θα μπει η νέα γενιά και πάλι μπροστά στον αγώνα για την αλλαγή!

Σάββας Σερασίδης,

πρώην δήμαρχος Σταυρούπολης

ΟΤΕΧ

Κύριε Διευθυντά,

καθώς όλοι οι πενταψήφιοι αριθμοί του ΟΤΕ απαντούν με το «Χριστός Ανέστη!», μήπως θα έπρεπε να μετονομασθεί σε Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλήνων Χριστιανών (ΟΤΕΧ);

Ι. Μ. ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ

Ο θάνατος του πιλότου μας και η τουρκική προκλητικότητα

Κύριε Διευθυντά,

Στον Πρωθυπουργό της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ, που έσπευσε να εκφράσει τα συλλυπητήριά του για την πτώση του Μιράζ και τον θάνατο του πιλότου μας, έπρεπε να επισημανθεί ότι αν τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη δεν παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο, γεγονός που προκάλεσε την αναχαίτιση, ο πιλότος θα ζούσε.

Αφού από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν έθεσε το ζήτημα αυτό κατά την τηλεφωνική του συνομιλία με τον τούρκο ομόλογό του, επιβάλλεται να το επισημάνουν άλλοι θεσμικοί παράγοντες της χώρας μας. Και ακόμη, τα συλλυπητήρια θα έχουν ειλικρινή υπόσταση και ουσιαστικό νόημα, αν σταματήσουν οι Τούρκοι τις παραβιάσεις, που προκαλούν εντάσεις και κλίμα πολέμου. Και αυτό θα φανεί τις επόμενες ώρες και μέρες.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΣΟΥΡΛΑΣ

Πρώην υπουργός – αντιπρόεδρος της Βουλής

Γλωσσικά ατοπήματα

Κύριε Διευθυντά,

την Τρίτη το πρωί παρακολουθώντας την εκπομπή της ένδοξης ΕΡΤ –πότε πότε το… παθαίνω –διάβασα στην κορδέλα των ειδήσεων, και μάλιστα δύο φορές, ότι οι πύραυλοι εναντίον της Συρίας «εβλήθησαν» από τα αεροπλάνα κ.λπ. Και οι μεν Σύροι στην πλειονότητά τους γλίτωσαν από τους πυραύλους που εκτοξεύτηκαν. Εμάς από τα εγχώρια ακριβοπληρωμένα «βλήματα» που κακοποιούν κατ’ εξακολούθηση την ελληνική γλώσσα ποιος θα μας γλιτώσει;

Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη

Μνημονεύετε Παπαδιαμάντη και Σεφέρη

Κύριε Διευθυντά,

Oπου και αν ανήκουμε, παρακαλώ να σκεφτούμε ΟΛΟΙ, με όση αυτοκριτική, ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και νηφαλιότητα είμαστε ικανοί να αντλήσουμε από το βάθος του εαυτού μας, τα δύο αποσπάσματα που ακολουθούν – ποιος ξέρει, ίσως μας βοηθήσουν «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Το πρώτο, του Παπαδιαμάντη:

«Μικρόν χωρίον, μεγάλη κακία. Το μίσος εμαίνετο, και μαινόμενον εβασίλευεν, εν μέσω οικογενειών και ατόμων. Εκυκλοφόρει εις όλας τας αρτηρίας, εις όλας τας φλέβας της μικρής κοινωνίας. […] Ανυπέρβλητος φραγμός εχώριζε τα δύο κόμματα, τας δύο φατρίας. Ελεγες ότι συνέζων διά να μισώνται, ότι η τύχη τούς έβαλε συγκατοίκους της αυτής πόλεως διά να τρώγωνται. […] Κατόπιν της κυρίας ταύτης διαιρέσεως, ήρχοντο άλλαι μυρίαι υποδιαιρέσεις. Η μία συνοικία εκήρυττε πόλεμον κατά της άλλης συνοικίας. Πάσα οικογένεια πόλεμον κατά της άλλης οικογενείας. Παν άτομον κατά του άλλου ατόμου».

(«Οι ελαφροΐσκιωτοι»)

Το δεύτερο, του Σεφέρη:

«Μιλώντας όπως μιλώ, έχω στο νου μου όλα τα κομματικά συμπτώματά μας, απ’ άκρα σε άκρα, δεξιά ή αριστερά, όπου κι αν εκδηλώνουνται. Δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα πολιτικά συστήματα, μου φταίει το δαιμόνιο που έχουμε να εξευτελίζουμε τον κάθε θεσμό και το κάθε σύστημα, και να σκεπάζουμε τα καμώματά μας με ρητορείες».

(«Η συνομιλία με τον Φαβρίκιο», Νοέμβριος 1966)

Για την αντιγραφή, Γιάννης Κιουρτσάκης συγγραφέας