Η κρίση στη Συρία, όχι μόνον δεν λέει να κοπάσει και να οδηγήσει σε πολιτική διευθέτηση του προβλήματος, αλλά αντίθετα εξελίσσεται, παίρνει νέες διαστάσεις και δημιουργεί τρομακτικούς κινδύνους για ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αν η συριακή κρίση είχε τα χαρακτηριστικά μιας σύγκρουσης μεταξύ του καθεστώτος Ασαντ και αυτών που επιχειρούν να τον ανατρέψουν, ίσως τα πράγματα να ήταν πιο απλά και διαχειρίσιμα. Ομως, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, η Συρία έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο πολλαπλών αντιπαραθέσεων. Στη Συρία συγκρούεται η Ρωσία με τις ΗΠΑ. Αντιπαρατίθενται ακόμα, το Ιράν και το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Κούρδοι, ο Ασαντ με τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες και οι περισσότεροι από τους πιο πάνω με τον ISIS. Εφόσον η Συρία αντιμετωπίζεται ως προσφερόμενη σφαίρα επιρροής, τόσο η πόρτα της λύσης θα παραμένει κλειστή. Η εξέλιξη του πολέμου, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, καθιστά ουτοπική την προσέγγιση για λύση, χωρίς τον Ασαντ. Το ερώτημα σήμερα δεν είναι αν ο Ασαντ θα έχει ρόλο στη νέα Συρία, αλλά τι ρόλο θα έχει. Το θέμα των χημικών όπλων, ασφαλώς δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή.  Και θέλω να ελπίζω ότι όλες αυτές οι πολυδιαφημιζόμενες αποδείξεις θα δουν το φως της δημοσιότητας. Γιατί αν επαναληφθεί η ιστορία με τα δήθεν πυρηνικά του Σαντάμ Χουσεΐν, για τα οποία οι Αμερικανοί και ο Μπλερ έλεγαν ότι είχαν αποδείξεις, οι διεθνείς σχέσεις και η ηθική που πρέπει να τις διέπει και στα δύο στρατόπεδα θα έχει υποστεί τεράστιο κλονισμό.

Δεν κρύβω ότι με φοβίζει η ανεπάρκεια αυτών που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου. Οταν, για παράδειγμα, ο Τραμπ μόλις πριν από 10 μέρες μιλούσε για απόσυρση του στρατού των ΗΠΑ από τη Συρία και σε 10 μέρες βομβαρδίζει, όσο καλή αιτία εύχομαι να αποδειχθεί ότι είχε, εμένα μου δείχνει μιαν αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική, που έχει στο επίκεντρό της τις δημόσιες σχέσεις και τη δημιουργία εντυπώσεων. Λέγοντας αυτά δεν θέλω, σε καμιά περίπτωση, να υποβαθμίσω τις ευθύνες του Πούτιν, που ενώ τη μια εμφανίζεται να κόπτεται για ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Συρίας, στο πλαίσιο των παιγνίων επιρροής στην περιοχή, αφήνει ή ενθαρρύνει την Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να εξοντώνει το κουρδικό στοιχείο. Θέλω, ακόμα, να πω πως ούτε η Ρωσία ξοφλά, λέγοντας ότι έχει αποδείξεις ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα στη Συρία, τις οποίες και εκείνη αποφεύγει να παρουσιάσει.

Το να ζεις, και μάλιστα πολύ κοντά, σε μια τέτοια περιοχή, δημιουργεί τεράστιους κινδύνους, πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς. Φανταστείτε το πλήγμα, από μια πιο γενικευμένη σύγκρουση στη Συρία, στον τουρισμό, που αποτελεί την ατμομηχανή της προσπάθειας ανάκαμψης των οικονομιών της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι αυτό ένας επιπρόσθετος λόγος που επιβάλλει μια πολιτική μείωσης των εντάσεων και εξάλειψης των εστιών κρίσης. Η λύση του Κυπριακού, που έφτασε τόσο κοντά, θα αποκλιμακώσει αμέσως τις εντάσεις τόσο στην κυπριακή ΑΟΖ, όσο και στο Αιγαίο.  Και η επίλυση του Μακεδονικού θα αποκλιμακώσει τις δυνατότητες της Τουρκίας για επέκταση της επιρροής της στα Βαλκάνια. Αυτά ας τα έχουν υπόψη τους οι πολιτικοί ταγοί σε Ελλάδα και Κύπρο. Κι ας μην ξεχνούν ότι πατριωτική πολιτική είναι αυτή που δεν εξαντλείται σε μεγαλοστομίες, αλλά που οδηγεί σε ευνοϊκές ρυθμίσεις για την πατρίδα.

Ο Μιχάλης Παπαπέτρου είναι πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας

Τελευταία Νέα