Αναζήτηση
Ξεκίνησα να τραγουδώ και να γράφω τραγούδια γιατί μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να κάνω τους άλλους να με ακούνε με έναν τρόπο ξεχωριστό. Αυτό το «σου μιλάω μου μιλάς» να έχει μία πιο ιδιαίτερη, ίσως ερωτική μορφή.
Η πρώτη φορά ήταν στα επτά μου. Με πρώτο «συνεργάτη» τον πατέρα μου στην κιθάρα. Στις γιορτές στο σπίτι έλεγα κι εγώ κάνα δυο τραγουδάκια, τα οποία μάλιστα τα τραγουδούσα κι έκανα ότι έπαιζα και στο videoclip τους ταυτόχρονα. Το έκανα και interactive με τους συγγενείς μου. Πήγαινα, τους κουνούσα χέρια, πόδια. Άλλη όρεξη δεν είχαν…
Ο πρώτη μου εμφάνιση ήταν στο πλάι της Δήμητρας Γαλάνη στη «Μέδουσα». Είχε κάνει ακρόαση και είχε διαλέξει πέντε ηθοποιούς και εμένα, ανάμεσα σε 500 παιδιά περίπου. Στην ακρόαση έπαιζε η ίδια κιθάρα και μας άκουγε προσεκτικά έναν-έναν. Στην παράσταση μετά, με έβγαζε στο τέλος του προγράμματός της και λέγαμε ντουέτο το «Χειροκρότημα». Αυτά δε γίνονται εύκολα στο ξεκίνημα ενός καλλιτέχνη. Μόνο εκείνη.
Αν δεν έκανα μουσική, μάλλον θα έκανα μαγειρική. Όμως είμαι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Είτε θα φας κάτι το οποίο θα σε εκπλήξει ή δε θα φας καθόλου. Η ψυχολογία και ο αθλητισμός επίσης θα με ενδιέφεραν πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι, η μουσική έχει πολλά κοινά σημεία με όλα αυτά.
Μια συμβουλή από τον δάσκαλό μου είναι να μη με ενδιαφέρει αν θα ακούγεται ωραία η φωνή μου την ώρα που τραγουδάω. Και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο!
Πάνω στη σκηνή νιώθω ο εαυτός μου. Και μάλιστα δε μπορώ να κρύψω και τίποτα. Αν είμαι χαρούμενος, αν έχω τρακ ή με προβληματίζει κάτι, όλα θα φανούν. Καμιά φορά μου λένε «πιες κάτι μωρέ να χαλαρώσεις». Προτιμώ χωρίς. Αισθάνομαι ότι δεν θα είμαι εγώ μετά, θα είμαι κάτι διαφοροποιημένο. Από την άλλη, το βρίσκω και πρόκληση να καταφέρνεις να αφήνεσαι μέσα από τη μουσική, τα λόγια και την επαφή με τον κόσμο και όχι μέσα από το αλκοόλ.
Το πιο περίεργο πράγμα που μου έχει συμβεί στη μουσική σκηνή είναι όταν έκανα φωνητικά στη Βίκυ Μοσχολιού. Η ίδια ήταν μια απίστευτη κωμική ηθοποιός, χωρίς ποτέ να το προκαλεί επίτηδες. Στο λαϊκό της πρόγραμμα, πάντα σηκωνόταν ο κόσμος για χορό. Κάποιο βράδυ, στο πρώτο τραπέζι κάθεται μια κυρία με αρκετά, έως υπερβολικά, παραπανίσια κιλά. Γυρίζει λοιπόν ξαφνικά η Μοσχολιού, την ώρα που τραγουδούσε, προς το μέρος μου και μου λέει με ύφος συνωμοτικό: «Τη βλέπεις αυτή; Άμα σηκωθεί στη σκηνή να χορέψει, χαθήκαμε». Νομίζω δεν ξανατραγούδησα το υπόλοιπο βράδυ.
Η εμφάνιση που πάντα θα θυμάμαι είναι η βραδιά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, πριν δύο χρόνια περίπου, που μαζί με το συνεργάτη μου και νέο στιχουργό, Μάνο Σαγκρή, πήραμε το Β’ Βραβείο καλύτερου τραγουδιού στους 4ους Αγώνες του Ελληνικού Σχεδίου. Το βραβείο για το τραγούδι μας «Οι αιρετικοί», μας έδωσε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, τον οποίον σέβομαι και θαυμάζω. Όταν ανακοίνωσαν τα ονόματά μας για το βραβείο, «ασπρίσαμε» και οι δύο και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν ήταν αλήθεια.
Η μουσική για μένα είναι Τέχνη που χρόνια τη μελετάω, την ανακαλύπτω διαρκώς και προσπαθώ όσο μπορώ να την εξελίσσω. Ο Ήχος. Μια συμπαντική, μαγική έννοια. Πιο προσωπικά, είναι και η διαδρομή που διάλεξα για να γίνομαι καλύτερος.
Ονειρεύομαι να μπορώ να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου. Να «εργάζομαι» γι’ αυτό. Να μην τα αφήνω ανενεργά, λόγω συνήθειας, λόγω «δεδομένων». Σαν να έχει μια κίνηση προς ευτυχισμένες διαδρομές, νιώθω, αυτό.
Info
• Ο Γιάννης Μαθές γεννήθηκε στην Αθήνα και σύντομα μπήκε στο μαγικό κόσμο της Μουσικής σαν ακροατής.
• Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του τραγουδιού σε στίχους Μάνο Σαγκρή, με τίτλο «Παιδί» από τη Μικρή Άρκτο.
• Πρόκειται να εμφανιστεί στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα (28 Μαΐου και 4 Ιουνίου) με το «Ποιητές.mp3», ένα project με ιδιαίτερες διασκευές των πιο γνωστών και αγαπημένων μελοποιημένων ποιημάτων, σε ένα πρωτότυπο multimedia σκηνικό περιβάλλον.
• Ετοιμάζει καλοκαιρινές συναυλίες με το παραπάνω project σε συνδυασμό με το αφιέρωμα-συναυλία στον Μάνο Ελευθερίου που έγινε πριν λίγες μέρες.
• Το Σεπτέμβριο πρόκειται να κυκλοφορήσει από τη Μικρή Άρκτο η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, με το Μάνο Σαγκρή στους στίχους.
Σημείωμα Καλλιτέχνη
«Ήμουν πολύ τυχερός γιατί συνάντησα γρήγορα αυτούς που με μάγεψαν. Γαλάνη, Σπανός, Θεοδωράκης, Μάνος Ελευθερίου, Μοσχολιού, Πρωτοψάλτη, Γιώργος Μαρίνος, Πάριος, Μαρινέλα. Αγαπώ πολύ αυτή τη γενιά συνθετών, στιχουργών, ερμηνευτών. Στη ζωή μου γενικότερα, μου αρέσει να ενώνω αυτό που συνήθως ονομάζεται “χάσμα”. Στις γενιές, στις απόψεις, στους χαρακτήρες. Μου αρέσει πριν ξεκινήσω μια διαδρομή, να κοιτάζω λίγο πίσω. Να ξέρω αυτό που προηγείται. Πριν πω την άποψή μου, μου αρέσει να παρατηρώ αθόρυβα. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή μου είναι η τωρινή συνάντηση με το νέο στιχουργό Μάνο Σαγκρή. Μαζί αποτυπώνουμε όλες τις σκέψεις και τις κάνουμε τραγούδια. Τώρα τρέχει το «Παιδί». Η πρώτη μας ολοκληρωμένη έκδοση έρχεται το Σεπτέμβριο. Μακάρι μέσα από τα τραγούδια μας, εσείς κι εμείς, να τα καταφέρουμε να γίνουμε ουσιαστικοί φίλοι και να μοιραστούμε πολλές και υπέροχες στιγμές».
