Οι μαθητές της Μουτούση και του Ξάφη ανεβάζουν «Οιδίποδα»

Η πρώτη του παρουσίαση ήταν τον περσινό Ιούνιο στο πλαίσιο των πτυχιακών εξετάσεων. Με λιτά μέσα στη σκηνή του Ωδείου Αθηνών αλλά περίσσιο ταλέντο και δημιουργικότητα. Τότε ήταν οι φοιτητές του τρίτου έτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου. Την ερχόμενη εβδομάδα, ωστόσο, οι νεαροί πρωταγωνιστές θα αντιμετωπίσουν επαγγελματικά τις υποκριτικές προκλήσεις της ίδιας παράστασης «Η πράξη μου τότε υπάρχει πάντα;» που ανεβαίνει σε μεγεθυσμένη κλίμακα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τα μέλη της ομάδας Boi, απόφοιτοι πια, επιχειρούν μια ερευνητική προσέγγιση του υλικού του «Οιδίποδα τυράννου» του Σοφοκλή και αναδεικνύουν με τον δικό τους τρόπο τα επιμέρους θέματα που θίγει.

«Τα παιδιά είναι η δεύτερη φουρνιά που βγάζω εγώ. Τα παίρνω από το πρώτο έτος και το ακολουθώ διδάσκοντας υποκριτική μέχρι το τέλος των σπουδών τους και την αποφοίτησή τους. Σε αυτό το πλαίσιο είχαμε κάνει διάφορες εργασίες τα προηγούμενα χρόνια και η τελευταία μας ήταν πάνω στον «Οιδίποδα». Η παράσταση στο Μέγαρο είναι η συνέχεια αυτής της δουλειάς. Είναι μια βαθιά συνεργατική δουλειά, αποτέλεσμα ενάμιση χρόνου προσπάθειας», αναφέρει στο «Νσυν» ο Αργύρης Ξάφης, που έχει τη σκηνοθεσία και τη γενική επιμέλεια τις δύο βραδιές. Προεκτείνοντας στο θεατρικό σανίδι τη διδακτική σχέση που είχε οικοδομηθεί στη διάρκεια των σπουδών των νεαρών πρωταγωνιστών, συμπράττει στο εγχείρημα αυτό με τις δύο καθηγήτριες που είχαν και στη δραματική σχολή. Η Αμαλία Μουτούση που τους καθοδηγούσε στα μαθήματα λόγου είναι τώρα υπεύθυνη για τη διδασκαλία των χορικών και η χορογράφος Αμάλια Μπένετ επιμελείται την κινησιολογία των ηθοποιών.

Εδαφος για πειραματισμό. Μιας και στη δυτική ουμανιστική παράδοση η συγκεκριμένη τραγωδία του Σοφοκλή κρατάει κορυφαία θέση, το κλασικό κείμενο έδωσε πρόσφορο έδαφος για πειραματισμό στην ομάδα Boi. «Γι’ αυτό και το διαλέξαμε γιατί είναι κοινώς αποδεκτό ότι έχει την τελειότερη μορφή της τραγωδίας. Αλλά κι επειδή ήθελα ν’ ασχοληθούμε με τα παιδιά με το αρχαίο δράμα και όχι να κάτσω να κάνω συγκεκριμένη σκηνοθεσία», εξηγεί ο Ξάφης. Ετσι, στις σχεδόν δύο ώρες που διαρκεί η παράσταση, οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με το παιχνίδι της αλλεπάλληλης εναλλαγής προσώπων περνώντας το προσωπείο του Οιδίποδα από διαφορετικά χέρια. «Τα παιδιά παίζουν πολλούς ρόλους. Τον Οιδίποδα μπορεί να τον παίξουν 5-6 διαφορετικά άτομα. Ξεκινάει παιδί, γίνεται άντρας, μπορεί και γυναίκα. Το σκεπτικό στην ιστορία του Οιδίποδα είναι ότι μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Δεν είναι ένα πρόσωπο, δεν είναι αυτός ο ένας. Μπορεί να είναι πραγματικά ο οποιοσδήποτε γιατί κι αυτός ήταν ένας περιπλανώμενος αλήτης που έφυγε από τους γονείς και τριγυρνούσε στους δρόμους και του έτυχε ό,τι του έτυχε», τονίζει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.

ΤΟ ΣΑΣΠΕΝΣ. Η διαφορετική ματιά των συντελεστών στον «Οιδίποδα» δεν σταματάει μόνο εκεί αλλά μπλέκεται και με τη δυναμική του λόγου ως μέσου δράσης. Ετσι, τα χορικά αποκόβονται από το υπόλοιπο σώμα της παράστασης και αποκτούν τη δική τους βαρύτητα. «Ολο αυτό σαν σκέψη μου ήρθε σχετικά πρόσφατα όταν είδα ξανά αποσπάσματα από το «Δαμάζοντας τα κύματα» του Τρίερ. Σταμάταγε την πλοκή κι έβαζε ένα ολόκληρο τραγούδι και έδειχνε τους γκρεμούς της Βόρειας Δανίας κι έδινε ζωή και στα δύο. Σκεφτόμουν ότι όλα τα έργα που μου αρέσουν είναι βασισμένα στον «Οιδίποδα». Αυτός που ψάχνει να βρει τον ένοχο είναι ο ίδιος. Αυτό είναι μια συγκλονιστική σύλληψη και δημιουργεί στην παράσταση πολύ έντονο σασπένς. Τότε, είπαμε με τα παιδιά και την Αμαλία να χωρίσουμε τελείως τα χορικά στην παράσταση. Δηλαδή, να μην περνάμε μαλακά μετά τις ιστορίες σε κάποιο χορικό. Είναι ένα τελείως λυρικό, ποιητικό κείμενο εκτός χρόνου του έργου, έτσι ώστε να κρατηθεί η αγωνία και το σασπένς ψηλά», επισημαίνει ο Ξάφης.