[Πίσω από τη βιτρίνα] Η διπλή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ

Στη συνέντευξή του στη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός σχολίασε δηκτικά τις εξαγγελίες Μητσοτάκη για μείωση 30% στον ΕΝΦΙΑ. «800 εκατομμύρια μείον από τον ΕΝΦΙΑ σημαίνει ότι δε θα μείνει κολυμπηθρόξυλο στο Δημόσιο» ήταν η ακριβής του φράση. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που δυο χρόνια πριν, από την ίδια θέση, υποσχόταν την πλήρη κατάργηση του φόρου. Χρειάστηκε ενάμισης χρόνος στην εξουσία κι ένα τρίτο, αριστερό Μνημόνιο, για τη στροφή στον ρεαλισμό. Στροφή στην πραγματικότητα ήταν και οι δηλώσεις του αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη, ότι το θέμα της διευθέτησης του χρέους θα πάει πέρα από το 2018. Η λέξη διευθέτηση έχει αντικαταστήσει εδώ και καιρό τις έννοιες της διαγραφής του παράνομου και επονείδιστου χρέους από το συριζαϊκό πολιτικό λεξιλόγιο –αυτές έμειναν ωστόσο παρακαταθήκη για τα αριστερά σχήματα που λογικά θα πιστωθούν εκλογικά τα απομεινάρια της ηρωικής φάσης του αγώνα. Το κυβερνητικό αφήγημα –ιδίως όταν εκφράζεται από τα πρωθυπουργικά χείλη –ενσωματώνει πλέον αρκετές δόσεις ρεαλισμού. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όση φαντασία κι αν επιστρατεύει κατά καιρούς η κυβερνητική προπαγάνδα.

Αυτή η στροφή στον ρεαλισμό, αυτό το στρογγύλεμα στην οξύτητα του πολιτικού λόγου και των μαξιμαλιστικών επιδιώξεων του παρελθόντος, δεν συνοδεύεται και από αντίστοιχο στρογγύλεμα στο ύφος και τη συμπεριφορά των κυβερνητικών στελεχών. Ούτε βέβαια προκύπτουν ίχνη αποδοκιμασίας συμπεριφορών τύπου Πολάκη, ο οποίος με τη δημόσια παρουσία του, τηλεοπτική και διαδικτυακή, απευθύνεται σε ένα κοινό που τρέφεται από το μίσος, τον διχασμό, την ύβρη και την απαξία ή την ηθική εξόντωση των αντιπάλων πολιτικών ή δημοσιογράφων, όσων δηλαδή συμβολίζουν στο μυαλό μιας υπολογίσιμης κοινωνικής ομάδας το παλιό σύστημα εξουσίας. Για έναν αριθμό στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η τακτική Πολάκη δείχνει τον δρόμο. Μπορούν να ταΐζουν τους ψηφοφόρους που τρέφονται από τον διχαστικό λόγο μπόλικη αντισυστημική τροφή, ακόμη κι από θέση εξουσίας. Και να τους κρατούν μαντρωμένους σε ένα κόμμα, που υποτίθεται ότι προσπαθεί –τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο –να βρεθεί σε τροχιά σύγκλισης με τη σοσιαλδημοκρατία. Ή έστω να μετακινηθεί σε πιο ρεαλιστικές θέσεις.

Παρά τη διαπιστωμένη δημοσκοπική του αποσυσπείρωση και τη ραγισμένη του αξιοπιστία, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να εφάπτεται των μεγάλων δεξαμενών αναποφάσιστων και κεντρώων ή κεντροαριστερών ψηφοφόρων που έχουν απογοητευτεί ή κουραστεί από τα αλλεπάλληλα ναυάγια στις προσπάθειες διάσωσης, επανίδρυσης, επανασυγκρότησης, ή επανασυγκόλλησης του χώρου. Ψηφοφόρων που, όπως λένε οι δημοσκόποι, βλέπουν μεν επιφυλακτικά τη μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χώρο στον οποίο οι ίδιοι τοποθετούν τον εαυτό τους, αλλά δεν αποκλείουν μελλοντικά τη στήριξή του. Τούτων δοθέντων, το κυβερνών κόμμα επενδύει μεθοδικά σε μια διπλή στρατηγική: στροφή στον κυβερνητικό ρεαλισμό με δόσεις στοχοποίησης των αντιπάλων. Αν βοηθούν και οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, ακόμη καλύτερα.