Αναζήτηση
Ο άνθρωπος που έχει ξεχάσει τι θα πει ήττα σε μεγάλο αγώνα εδώ και μια διετία (τουλάχιστον) στάθηκε στη μεγάλη σημασία τού να έχεις μάθει πρώτα να χάνεις, θυμίζοντας επίσης πως τώρα ξεκινάει η καριέρα του και να περιμένουμε πολλά από αυτόν την επόμενη τετραετία.
Τελευταίος έφθασε στην Αθήνα χθες ο χρυσός ολυμπιονίκης μας στους κρίκους Λευτέρης Πετρούνιας, έχοντας κρεμασμένο στον λαιμό του το μεγαλύτερο αθλητικό του λάφυρο στη σύντομη έως τώρα (λόγω ηλικίας) καριέρα του, το χρυσό μετάλλιο από το Ρίο.
«Χαίρομαι που είμαι εδώ να μοιραστώ τη χαρά μου με όλους τους Ελληνες. Δεν είναι τυχαίο ότι από την αρχή έχω πει την έκφραση για την «Ελλαδάρα» και η πρώτη μου επιθυμία ήταν να φέρω εδώ το μετάλλιο. Αλλωστε ένα σημαντικό κομμάτι του ήρθε από τις ευχές όλων των Ελλήνων» είπε γενναιόδωρα ο πρωταθλητής, ο οποίος θύμισε τις δυσκολίες που έχει περάσει και βρίσκονται πίσω από τη λάμψη των μεταλλίων.
«Εχουμε περάσει δύσκολα χρόνια μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το επίπεδο και πολλές αποτυχίες. Θα ήθελα να πω ότι για να φθάσουμε εδώ πρώτα αποτύχαμε. Και ξεκάθαρα αν δεν μάθεις πρώτα να χάνεις δεν θα μάθεις και να κερδίζεις» πρόσθεσε ο Λευτέρης Πετρούνιας. Αποκάλυψε δε: «Εδώ και μία εβδομάδα βλέπω ξανά τον αγώνα και την απονομή. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό. Τα πράγματα ήρθαν όπως ονειρευόμουν με τον προπονητή μου».
Το κλειδί για το άψογο πρόγραμμά του στο Ρίο ήταν σίγουρα και η τέλεια προσγείωση (έξοδος) που όπως είπε:
«Είναι περίεργη η στιγμή της εξόδου και υπό άλλες συνθήκες σε μια τέτοια προσγείωση θα είχα κάνει 1-2 βήματα, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν κουνούσα με τίποτα. Ενιωσα περήφανος που είδα τη σημαία μου και άκουσα τον εθνικό ύμνο. Αυτές τις εποχές χρειαζόμαστε τέτοιες στιγμές και σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία καταφέραμε να φέρουμε έξι συνολικά μετάλλια. Με περισσότερη προσοχή στον αθλητισμό θα φέρουμε περισσότερα μετάλλια και θα κάνουμε θαύματα.
Αλλωστε μην ξεχνάμε τις αξίες του αθλητισμού και ότι πίσω από ένα χρυσό μετάλλιο κρύβονται ο χαρακτήρας και το ήθος». Και παραδέχεται ότι κάποτε ονειρευόταν η γυμναστική να γίνει σαν το ποδόσφαιρο, να έχει την ίδια δημοτικότητα.
«Το μεγαλύτερό μου δώρο είναι να γίνεται γνωστό το άθλημα. Ονειρευόμουν η γυμναστική να γίνει σαν το ποδόσφαιρο. Ξέρουμε πως δεν θα γίνει, αλλά φθάσαμε κοντά. Τουλάχιστον θέλουμε να γίνει γνωστό το άθλημα και γενικά να είναι ένα υγιές και καθαρό σπορ».
Δεν ζήλεψε την Κατερίνα Στεφανίδη η οποία μπήκε τελικά σημαιοφόρος στο φινάλε των αγώνων, αφού όπως λέει: «Η Κατερίνα είναι τεράστια αθλήτρια και προσωπικότητα. Συνεργαζόμαστε και είναι μεγάλη μου τιμή που της παραχώρησα τη σημαία».
