Σε αντίθεση με τους πομφόλυγες του σοσιαλισμού που χύνουν καυτά δάκρυα για την προδομένη αλλά αναποτελεσματική τους ιδεολογία, οι φιλελεύθεροι έχουν σαφείς και βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις. Μια οικονομική πολιτική δηλαδή με λιγότερους φόρους, λιγότερο δημόσιο, λιγότερη γραφειοκρατία και πολύ περισσότερη ανάπτυξη και ευημερία.

Είναι τουλάχιστον απλοϊκό να ισχυρίζεται κάποιος πως μια ιδεολογία σηκώνει τα χέρια σε περιόδους κρίσεων και αναζητά λύσεις σε αλλότρια λιμάνια. Τότε η ιδεολογία αυτή είναι για τα σκουπίδια. Οι πολιτικές θέσεις δεν είναι κοστούμια που χρησιμοποιεί κάποιος μοναχά τις Κυριακές για να πάει στην εκκλησία. Οταν δηλαδή η οικονομία είναι εύρωστη και ελκυστική και πιθανή επιλογή είναι οι παροχές και η προσοδοθηρία. Η ιδεολογία οφείλει να είναι εργαλείο μάχης ικανό να σε βγάλει από τις δυσκολότερες συγκυρίες. Και αποδεικνύεται περίτρανα πως ο σοσιαλισμός δεν είναι τέτοιο εργαλείο. Οπως έλεγε και η Μάργκαρετ Θάτσερ, το πρόβλημα του σοσιαλισμού είναι πως κάποια στιγμή τελειώνουν τα χρήματα των άλλων.

Αυτό είναι απάντηση στον απίθανο κυβερνητικό ισχυρισμό πως ψηφίζει τα νέα Μνημόνια με κρύα καρδιά ενώ τον βρίσκει εντελώς αντίθετο με τις πολιτικές του αρχές και πιστεύω. Και ως εναλλακτική, αριστερή, λύση βρίσκει μοναχά επιλογές καταστροφικές για τον λαό και την οικονομία –όπως το Grexit, η πτώχευση ή τα IOUs.

Η φιλελεύθερη εναλλακτική λύση, αντίθετα, οδηγεί μακριά από το σημερινό αδιέξοδο δίχως εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων, δίχως χρεοκοπία, δίχως επιστροφή στη δραχμή και δίχως διάλυση των πάντων στην οικονομία και την κοινωνία. Διότι απλώς αυτή η ιδεολογία είναι εργαλείο μάχης και για τις εύκολες αλλά και για τις δύσκολες ώρες.

Οι φιλελεύθερες επιλογές συνεπάγονται απλώς μείωση δαπανών και όχι προσπάθεια αύξησης εσόδων. Περικοπές στο Δημόσιο, δηλαδή, με κατάργηση φορέων, οργανισμών, άχρηστων ουσιαστικά για την κοινωνία στο σύνολό της ολόκληρων τμημάτων υπουργείων και άλλων κρατικών οντοτήτων. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα, χωρίς να αλλάζει το τελικό αριθμητικό αποτέλεσμα, να μειωθούν φόροι και άλλες επιβαρύνσεις του κοινωνικού συνόλου, να καταργηθούν πάμπολλες γραφειοκρατικές διαδικασίες, να ενισχυθεί η αγορά και οι ελεύθερες οικονομικές συναλλαγές και έτσι να ενισχυθούν οι επενδύσεις και να εμφανισθεί η ποθητή ανάπτυξη. Κι όλα αυτά δίχως να μειωθούν μισθοί και συντάξεις και χωρίς να περικοπούν λαϊκά εισοδήματα.

Θα υπάρξουν βέβαια αυτόματες απολύσεις στον δημόσιο τομέα μέσω της κατάργησης φορέων. Αλλά μέχρι τώρα έχουμε περίπου 1.300.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα και ουδενός έχει ιδρώσει το αφτί. Μόλις την περασμένη εβδομάδα σε μία μόνο ημέρα έχασαν τη δουλειά τους περίπου 1.000 άνθρωποι στην ιδιωτική οικονομία. Γεγονός που πέρασε έτσι. Δίχως πορείες, διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και κλάματα κομμάτων και πολιτικών κινημάτων. Συγκρίνετε με τη φασαρία που είχε δημιουργηθεί για την απόλυση 19 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών πριν από λίγο σχετικά καιρό.

Γιατί δεν θα πρέπει και το Δημόσιο που βασικά ευθύνεται για τα τραγικά σημερινά οικονομικά μας χάλια, να αναλάβει το κόστος ενός μέρους αυτής της επίπονης προσαρμογής; Η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι πως η φιλελεύθερη, σε αντίθεση με την κρατικο-παρεμβατική συντηρητική (και την, ανύπαρκτη βέβαια, αριστερή), έχει προοπτικές ανάκαμψης που σύντομα θα δώσει λύση σε όσους αντιμετωπίσουν το φάσμα μιας μεσοπρόθεσμης ανεργίας. Ολες οι άλλες διέξοδοι αυξάνουν τις δυσκολίες και την κοινωνική δυσπραγία, παραπέρα βυθίζουν την οικονομία και τις αγορές σε αδιέξοδα δίχως το άνοιγμα προοπτικών για ένα καλύτερο μέλλον.

Οποιος έχει μάτια βλέπει. Αν όμως εθελοτυφλεί…

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός. Το τελευταίο βιβλίο του «Αφήγημα ελευθερίας: κραυγή αγωνίας για το μέλλον« (εκδόσεις Επίκεντρο), μόλις κυκλοφόρησε.

Τελευταία Νέα